Blog Mareckiego - Elbląg i okolice na rowerze

rowerowy blog

INFO

Ten blog rowerowy prowadzi MARECKY z miasta Elbląg. Mam przejechane od 1995r. 284.763 kilometry, czyli właśnie po raz siódmy okrążyłem równik :-). Pomykam po drogach i dróżkach z prędkością 20.90 km/h i tak jest OK.
Więcej o mnie.

MOJA STRONA INTERNETOWA

marecki.home.pl

KATALOG ŻUŁAWSKICH DOMÓW PODCIENIOWYCH

DOMY PODCIENIOWE Z XVIII/XIX w.

MOJE GALERIE

FOTOSIK (do 30.04.2023)

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

ZNAJOMI

wszyscy znajomi(83)

MOJE POJAZDY

BOCAS 46359 km

TREK DOMANE SL 4 21966 km

KAJAK TURYSTYCZNY 23 km

CUBE REACTION 67341 km

ARCHIWUM BLOGA

Dane wyjazdu:

479.00 km 0.00 km teren

24:37 h 19.46 km/h:

Maks. pr.:66.00 km/h

Temperatura:33.0

Podjazdy:5230 m

Rower:CUBE REACTION

GÓRY MRDP - III ETAP

Poniedziałek, 26 sierpnia 2019 · | Komentarze 4

Trasa: BUKOWINA TATRZAŃSKA-Krościenko nad Dunajcem-Piwniczna Zdrój-Tylicz-Banica-Małastów-Sękowa-Krempna-Tylawa-Komańcza-Wetlina-Ustrzyki Górne-Krościenko-Arłamów-PRZEMYŚL

GPS (całość)

GALERIA (z opisem)

GALERIA (Łapszanka)

Z uśpionego schroniska wymknąłem się jak dobrej klasy złodziej, cichutko i niepostrzeżenie o 3:30 rano. Ciepła noc sprawiła, że zjazd przez Bukowinę do Brzegów nie wychłodził mnie zupełnie, a dwa wolno biegające ,,pieski’’ wielkości cielaków sprawiły, że zjazd pokonałem z prędkością podjazdową. I w sumie dobrze wyszło, bo na Łapszance byłem o godzinie 4:40, czyli dobrą godzinę za szybko. Coś mi się pomyliło …

W drodze na tą wspaniałą przełęcz zaliczyłem podjazd ,,Harnaś’’ znany z trasy Tour de Pologne. Na krótkim odcinku licznik zwariował i pokazał mi 22% nachylenia. Ja rower pchałem tak już od 15 %, bo mi przednie koło uniosło się do góry. I to było drugie, i ostatnie pchanie na tegorocznej edycji GMRDP. Siedząc na trawie hal na Łapszance i napawając się coraz wyraźniejszą panoramą Tatr spędziłem tam prawie 2 godziny, zupełnie ignorując limit 96 godzin w którym pierwotnie chciałem się zmieścić. W końcu to był urlop :-). Zresztą, nie ja jeden tam się pojawiłem na wschód słońca – było kilku kierowców samochodów, dwóch pieszych i koło gospodyń wiejskich.

W końcu trzeba było jednak ruszać dalej, bo co za dużo to niezdrowo. Długi zjazd w zasadzie do samej Niedzicy, który w roku 2015 był podjazdem w kierunku Łapszanki , przerwałem tylko na postój w Łapszach Niżnych, gdzie w sympatycznej budce piekarnio-cukierni zatrzymałem się na śniadanie. Konsumpcję uprzyjemniła mi rozmowa z miłą sprzedawczynią, która złapała się za głowę jak usłyszała skąd jestem i w jakiej imprezie biorę udział.

Jadąc dalej zaliczyłem krótki podjazd ze Sromowców w kierunku Hałuszowej, która jako przełęcz Osice dała mi się we znaki w roku 2015. Teraz było zupełnie inaczej, bo podjazd był zjazdem i do Krościenka pędziło się elegancko. Po drodze obejrzałem stado pienińskich owiec, którym zarządzał jednohasłowymi zwrotami baca i jego równie profesjonalny, czworonożny przyjaciel. Gdy mimo to czarny baran, czy też może czarna owca zbytnio zbliżył się do drogi, ryzykując przyspieszone zostanie baraniną, to i ja wkroczyłem do akcji. Baca podziękował mi uśmiechem.

Od Krościenka nad Dunajcem do Tylicza trasa GMRDP prowadziła – umownym rzecz jasna – szlakiem wytwórni wód mineralnych z których te okolice słyną. Kinga Pienińska, Piwniczanka, Muszynianka, Galicjanka czy Kropla Beskidu to napoje, które zna cała Polska. A że upał dalej trzymał 33-36 stopni to i woda szła jak woda. Na siebie i w siebie.

Od Krościenka jechałem piękną trasą widokową wzdłuż Dunajca, dobrze znaną już z kilku poprzednich wyjazdów. Płynną jazdę nieco utrudniały prace drogowe, ale mając amortyzator i dość pancerne opony mogłem korzystać z niewykończonych odcinków jezdni czy też poboczy. Minąłem Łącko, reklamujące się jako ,,stolica małopolskich sadów’’ i wjechałem na kolejną terra incognita, zaplanowaną przed Daniela, jako mijanka Starego Sącza i zbieranie kolejnych podjazdów do kolekcji. Zwłaszcza jeden, po przekroczeniu Dunajca, wprawił mnie w mocne zdziwienie, bo znajdował się na nowym szlaku Vel o Dunajec i miał na tabliczce podane, że wynosi … 19%. W zasadzie od razu chciałem schodzić z roweru, ale pomyślałem sobie, że coś chyba jest nie tak z oznakowaniem, bo takich gór na trasach rowerowych się nie projektuje. I faktycznie, podjechałem to w siodle, także z pewnością 19-tki nie było. Licznik pokazał mi 14% :-).

Nagrodą były piękne widoki na Dunajec, jakże odmienne od jazdy DW 969, kiedy to Dunajec miało się na jednym poziomie z drogą. Velo Dunajec to w ogóle miejscówka warta oddzielnego wyjazdu. Jak już szlak się skończył prowadząc, zgodnie z nazwą, wzdłuż Dunajca, to od Gabonia zaczęły się interwały Beskidu Sądeckiego. Niektóre całkiem okazałe. Walka z nimi i upałem zakończyła się dynamicznym zjazdem do Rytra na DK87, czyli w dolinę Popradu, który z lewej a potem z prawej strony towarzyszył zawodnikom aż do Muszyny. W tą stronę zdarzyło mi się jechać po raz pierwszy, więc z ciekawością podziwiałem panoramy , które w roku 2013 i 2015 miałem za plecami. Droga była ta sama, ale nie taka sama.

Na drodze dużo się działo, na torach kolejowych obok drogi także, na nudę więc nie było co narzekać. I tak sobie pokonywałem powoli kolejne hopki mijając uzdrowiska Piwniczna Zdrój, Łomnica Zdrój Żegiestów Zdrój i obserwując momentami jak ludzie moczą nogi w Popradzie i szukają skrawka cienia. W takich to okolicznościach przyrody spotkałem Krzyśka, znanego blogera spod znaku Bikestats. Planując obiad w Muszynie i co najmniej dwu godzinną sjestę po nim rzuciłem mu hasło, czy by się nie przyłączył. Jazda w taki upał była w moim wykonaniu mało efektywna i należało najgorętsze godziny przeczekać. A że pora była obiadowa …

Krzysiek się zgodził i w ten sposób wylądowaliśmy w Muszynie na obiedzie. Knajpka sprawdzona rok wcześniej podczas rodzinnego wypadu okazała się dobrym wyborem i teraz. W zajeździe ,,U Hutka’’ przeczekaliśmy najgorętsze godziny wtorkowego żaru, z miejsca zamawiając zimnego Żywca 0%, a potem coś do jedzenia. Ja posiliłem się żurkiem i pierogami ruskimi. Wyjeżdżając z Muszyny – Puntu kontrolnego nr 8 - zajrzeliśmy jeszcze do sklepu zaopatrzyć się w wodopój, bo powoli opuszczaliśmy cywilizację i zaczęła się wspinaczka w kierunku Beskidu Niskiego, czyli dla odmiany, najmniej zurbanizowanych polskich gór. Bez stacji paliw, bez sklepów co i rusz, bez ludzi.

Przed nami była góra Piorun i sławna Banica, ale w wersji zjazdowej. Bułka z masłem. Piorun został wciągnięty piorunem a Banica bez podjazdu jest tylko zwykłą Banicą. W ten sposób opuściłem Beskid Sądecki gubiąc gdzieś Krzyśka po drodze.
Niebawem skręciłem z trasy poznanej wcześniej i wjechałem na nowe asfalt Beskidu Niskiego wypatrzone przez ojca dyrektora Daniela Śmieję. Jadąc przez Kwiatoń i Gładyszów, które odwiedziłem podczas moich pierwszych rowerowych odwiedzin w roku 2000, mijaliśmy też ruchliwą DK 28 Ropa-Gorlice. W prezencie dostaliśmy jeszcze przełęcz Małastowską, którą po raz pierwszy zdobywałem w strugach deszczu o którym teraz można było tylko pomarzyć.

Przed przełęczą nawiązałem kontakt z jedyną zawodniczką na trasie GMRD, Gośką z Łodzi. Kilka kilometrów razem przejechaliśmy, rozstając się dopiero przed Krempną, gdzie ona miała zaplanowany nocleg. Wcześniej jeszcze zaliczyliśmy przeprawy na remontowanych mostkach na DW 993 między Gorlicami a Nowym Żmigrodem. Tym razem kładki dla pieszych były.
Przed zjazdem z tej drogi w kierunku Krempnej, która także była nowością na trasie GMRDP zatrzymaliśmy się większą ekipą we wsi Pielgrzymka, gdzie był sklep i to czynny o godzinie 20. W Beskidzie Niskim takie okazje trzeba wykorzystywać, więc zrobiłem od razu zakupy na środowe śniadanie.

Późną obiadokolację zaplanowałem w Kątach gdzie – dzięki miejscowym to wiedziałem – była czynna restauracja o wszystko mówiącej nazwie ,,Chono tu’’. Jak chono, to chono. W oczekiwaniu na sałatkę sączyłem zimnego Lecha 0% i rozmawiałem z dwoma ciekawymi imprezy lokalsami. Jeden z nich miał doświadczenia kolarskie, tylko – jak to powiedział – na nieco krótszych dystansach . Po sałatce z łososiem zarządziłem dokładkę w postaci pizzy margherity, bo w sumie nie było wiadomo kiedy znowu coś ciepłego uda się upolować. Do cywilizacji w Komańczy albo Cisnej było tak daleko.

Pożegnałem się w końcu z Kątami i przez uśpioną Krempną będącą punktem kontrolnym nr 9 drogami Magurskiego Parku Narodowego pożeglowałem w ciemną noc Beskidu Niskiego. Zastanawiając się czy dojadę do wschodu słońca bez spania dotarłem na Tylawy, gdzie na chwilę pojawiły się jakieś samochody na prowadzącej z granicy w Barwinku DK 19. Po chwili trasa jednak skręcała na wschód i prowadziła znowu opustoszałymi drogami w środku nocy.

Jak głowa zaczęła mi spoglądać w kierunku mijanych przystanków autobusowych to już wiedziałem, że do 6 rano to ja bez krótkiej drzemki nie dojadę. Tak więc w Wisłoku Wielkim wbiłem się na przystanek, rozłożyłem folię NRC by Karrimor, czyli dwumetrowy pomarańczowy worek na śmieci, trochę tylko mniej szeleszczący od zwykłej NRC i poszedłem spać. Po dwóch godzinach wstałem, nakarmiłem zakupami z Pielgrzymki lokalnego kota oraz siebie i ruszyłem na Przemyśl. Dostrzegłem też brak jednego z litrowych bidonów Isostara i do dziś mam zagwozdkę, czy wypadł mi gdzieś czy też komuś się spodobał?

Do Komańczy daleko już nie było, przeleciałem przez śpiące miasteczko i wjechałem w Bieszczady. Do głównych przełęczy na trasie, Wyżnej i Wyżniańskiej był jeszcze kawałek, ale że nie chciałem się na tych podjazdach czuć jak jajko na patelni postanowiłem ograniczyć postoje do niezbędnego minimum. Dalsza jazda prowadziła przez Łupków, gdzie spojrzałem na – chyba – jeden z najpiękniej położonych zakładów karnych w Polsce, a w Woli Michowej ująłem fotograficznie stylowy drewniany kościół. Dostrzegłem też artystkę malarkę, która na poboczu drogi malowała obraz bieszczadzkiej chaty. Kolejnej bieszczadzkiej atrakcji nie można było przegapić, bo jej zapach mocno wniknął w receptory węchu. Tak, to był zapach wypalanego węgla drzewnego a w oddali dymiły retorty. Musiałem tam na chwilę zajrzeć, bo to podobno coraz rzadszy widok Bieszczadach.

Teraz już tylko krótki podjazd na nienazwaną przełęcz z wieżą widokową dzielił mnie od Cisnej, ale jeszcze w Majdanie, nieopodal stacji bieszczadzkiej ciuchci, zatrzymałem się na krótkie śniadanie i już jechałem dalej. W Cisnej pomimo wczesnej pory widać było już turystów na chodnikach, wszak to jedna z najbardziej kultowych miejscówek w Bieszczadach i w sezonie sporo się tutaj dzieje.
Za Cisną wjechałem w wyższe partie gór i niebawem moim oczom ukazał się widok na Połoninę Wetlińską. Oznaczało to że przełęcz Wyżna już niedaleko. Zanim jednak rozpocząłem wspinaczkę byłem w Wetlinie, gdzie moim oczom ukazała się oferta śniadań w formie bufetu za … 15zł. A że jajecznica chodziła za mną już od 2 dni :-D.

Dom Wypoczynkowy PTTK okazał się mistrzowską miejscówką, z klimatem i możliwością wprowadzenia roweru do środka –życzliwa ekipa , śmiesznie niskimi cenami jedzenia i picia oraz smakowitą jajecznicą i pozostałą ofertą śniadaniową. Podładowałem też nieco telefon i obserwując kolorowy i momentami bardzo oryginalny tłum turystów z bólem serca ruszyłem dalej, bo przełęcz była ciągle przede mną, a słońce już zaczynało swoją pracę.

Za kilka kilometrów i z pół godziny wspinaczki byłem już na przełęczy z której prowadzi jedna z dróg na Połoninę Wetlińską. Na parkingu samochodów było cała masa, mnie tylko zastanowiło kiedy one tu przyjechały, bo na podjeździe raczej pusto było. Pewnie dotarły od strony Ustrzyk Górnych. Tym samym byłem na najwyższym punkcie ostatniego dnia jazdy.
Szybki zjazd i krótki podjazd pod drugą z przełęczy, Wyżniańską, z której z kolei można wygodnie wejść na Połoninę Caryńską zaliczyłem już bez zatrzymywania i dynamicznie ruszyłem do Ustrzyk Górnych. Dwukrotną metę BB Tour, będącą teraz punktem kontrolnym nr 10, przeleciałem bez zatrzymywania i doliną Wołosatego ruszyłem na północ. Minęła właśnie 4 doba w trasie, do mety miałem 100 km, czyli około 6 godzin na trasie.

Przed upałem chronił mnie las, dość dobrze zacieniający drogę chociaż podjazd za Lutowiskami trochę zdrowia mnie kosztował. Na szczycie wzniesienia zapachniało sensacją, po tym jak asfalt został skropiony kroplami deszczu, ale trwało to może minutę. O wiele za mało, ale chmura z której spadła woda to była raczej chmurka, przybyła niewiadomo skąd :-).
Pora robiła się obiadowa, wiec skorzystałem z restauracji przy stacji paliw Krzemień w Czarnej Górze. Zobaczywszy w menu kartacze nieco się zdziwiłem, bo to regionalizm z Podlasia i Suwalszczyzny i generalnie litewskich okolic. Spróbowałem więc kartaczy bieszczadzkich, które jednak nie dorównywały oryginałowi, za to reszta obiadu czyli żurek, pomidorowa oraz odkrycie tej imprezy - Lech 0% - trzymały poziom.

W trakcie obiadu zadzwonił Robert, nudzący się od prawie doby na mecie w Przemyślu, z pytaniem gdzie jestem. Jak usłyszał odpowiedź, to odparł, że dojeżdża do Ustrzyk Dolnych i tam na mnie poczeka, żeby wspólnie pokręcić na metę, moją metę ;-) Jak już do Ustrzyk dotarłem to musieliśmy się rozminąć i spotkaliśmy się pod sklepem w Krościenku, niedaleko ukraińskiej granicy. Zatankowałem się pod korek na podjazd do Arłamowa i wspólnie ruszyliśmy na finisz. Co by nie mówić, szkoda było że to już się kończyło. Przez Arłamów, miejsce mojego pechowego końca MRDP 2017, przejechaliśmy bez dłuższego postoju, wysyłając tylko SMS o zdobyciu 11, ostatniego punktu kontrolnego na trasie GMRDP. Była godzina 17 i do mety było około 30 km. W większości z górki. Zatrzymałem się na chwilę na niesławnej prostej przed Huwnikami na której zjeżdżając w nocy od Przemyśla postradałem dwie szprychy i tak zakończyłem walkę w MRDP 2017.

Na metę na przemyskim ukośnym rynku wjechałem o godzinie 18:56. O dziwo ktoś tam był, robił fotki, stała brama i ogólnie było całkiem miło. Na mecie pierwszego GMRDP w 2015 roku nikt nie czekał a i brama jakby opadała ze zmęczenia. Na trasie przebywałem 102 godziny 51 minut robiąc 424 zdjęcia i mimo to nie przyjeżdżając ostatni. Można? Można :-)

Teraz w pierwszej kolejności pojechałem na PKP spróbować kupić bilety na pociąg powrotny. O dziwo nie było problemów i miejsca się znalazły. Afterparty w małym gronie późnych finiszerów odbyło się w Restauracja Dominikańska, gdzie mieliśmy wykupiony obiad w ramach pakietu startowego. Zajrzeliśmy także z Robertem na afterek pod schroniskiem PTTK a potem udaliśmy się na swój after do Hotelu Accademia, gdzie po swojemu uczciliśmy sukces. Piwem i stalą :-)

Następnego dnia dokonałem transferu PKP do Elbląga i tym samym urlop w górach dobiegł końca.

Podsumowanie:

- najtrudniejsza na trudnej trasie była walka z upałem w którym nie bardzo lubię jeździć,

- trudna trasa była jednak łatwiejsza niż jazda w kierunku przeciwnym w roku 2015, najtrudniejsze podjazdy były teraz zjazdami albo nie było ich wcale (Szare),

- ćwiczenia EMS, które podjąłem w marcu dla wzmocnienia górnej połowy ciała dały wspaniały efekt, nie musiałem się rozciągać w czasie jazdy, gimnastykować na postojach i nic mnie nie bolało,

- na trasie nie miałem istotnych kryzysów, nic mi się nie zepsuło w rowerze, szprychy sprawdzone tensometrem ogarnęły temat ;-),

- za przepiękną trasę z niezapomnianymi widokami należą się podziękowania organizatorowi maratonu Danielowi Śmieji,

- czy wystartuję w odwróconym MRDP w roku 2021? – nie wiem, trasa pierwotna jest w mojej ocenie trudniejsza i dlatego bardziej pożądana. A i konkurencja bardzo atrakcyjnymi trasami kusi ...

Kategoria G/MRDP

Komentarze

MARECKY | 17:13 niedziela, 27 października 2019 | linkuj Dzięki. Mam nadzieję, że nie odwróci bo inaczej ja raczej na pewno odwrócę się od edycji 2021 - zwłaszcza jak Troki będą z Polski ;-). Podejrzewam, że szosówka bardzo by ułatwiła sprawę, ale ja to zrobię na MTB albo wcale.

wilk | 22:07 sobota, 26 października 2019 | linkuj Gratulacje, fajna relacja, a maraton jeden z najciekawszych w Polsce.
A z MRDP 2021 wcale jeszcze nie wiadomo czy będzie w przeciwnym kierunku, zdecydowana większość osób woli wariant klasyczny i Daniel pisał, że to się jeszcze zobaczy.

Poza tym do 3 razy sztuka - tym razem musisz to zaliczyć ;). Tylko mocno radziłbym zainwestować w rower szosowy, bo na góralu jednak tracisz na prędkości, a limit jest bardzo wyżyłowany.

MARECKY | 18:38 piątek, 6 września 2019 | linkuj Dzięki. Miałem trochę więcej czasu niż w roku 2015 :-) Pozdrower! Ps. A namawiałem ...

kbialy2002 | 07:19 środa, 4 września 2019 | linkuj Ja pierniczę ile fotek... Miałeś aż tyle czasu... Bajecznie sie ogląda... Ty jak już gdzieś pojedziesz to relacja jest co najmniej telewizyjna...
Pozdrowereki...
Komentuj

Imię: Zaloguj się · Zarejestruj się!

Wpisz trzy pierwsze znaki ze słowa mumie

Można używać znaczników: [b][/b] i [url=][/url]