Blog Mareckiego - Elbląg i okolice na rowerze

rowerowy blog

INFO

Ten blog rowerowy prowadzi MARECKY z miasta Elbląg. Mam przejechane od 1995r. 284.763 kilometry, czyli właśnie po raz siódmy okrążyłem równik :-). Pomykam po drogach i dróżkach z prędkością 20.89 km/h i tak jest OK.
Więcej o mnie.

MOJA STRONA INTERNETOWA

marecki.home.pl

KATALOG ŻUŁAWSKICH DOMÓW PODCIENIOWYCH

DOMY PODCIENIOWE Z XVIII/XIX w.

MOJE GALERIE

FOTOSIK (do 30.04.2023)

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

ZNAJOMI

wszyscy znajomi(83)

MOJE POJAZDY

BOCAS 46491 km

TREK DOMANE SL 4 21966 km

KAJAK TURYSTYCZNY 23 km

CUBE REACTION 67411 km

ARCHIWUM BLOGA

Dane wyjazdu:

444.00 km 0.00 km teren

23:19 h 19.04 km/h:

Maks. pr.:47.00 km/h

Temperatura:25.0

Podjazdy:1166 m

Rower:CUBE REACTION

WISŁA 1200 WISŁA-SANDOMIERZ

Sobota, 3 lipca 2021 · | Komentarze 0

Trasa: WISŁA-Ustroń-Oświęcim-Kraków-Szczucin-SANDOMIERZ

MAPA

GALERIA (z opisem)

Nadeszła w końcu godzina startu i …poszły konie po szutrze dróg masywu Baraniej Góry. Chwilę po starcie było już pod górę, co może wydawać się dziwne, ale prawdziwe. Potem też było ciekawe, interwałowe kilometry, podczas których widziałem pchających rowery na tych lekkich jednak hopkach, liczne przebite dętki i subtelnie zjeżdżających gravelowców na wyraźnie zbyt delikatnych oponach.

To wszystko były widoki dość dramatyczne, momentami zabawne i pouczające zarazem. Ja tymczasem na pancernych Smart Samach+ 26x2,1 leciałem swobodnie, tym bardziej że poranna mgła zapewniła zupełny brak widoczności na dalszych dystansach i można było skupić się tylko na jeździe terenowej po różnej wielkości kamyczkach.
Widoczność poprawiała się wraz z utratą wysokości i zbliżaniem się do centrum Wisły. Oczywiście znalazłem czas na kilka fotografii Beskidu Śląskiego i Jeziora Czerniańskiego, jak tylko wyszło słońce.

Najbardziej niebezpiecznym momentem całego zjazdu do Wisły była jego końcówka, tuż przed wjazdem na asfalt. Stromy spadek na drodze z betonowych płyt i brak jednej z nich na zakręcie spowodował, że jeden z bikerów poleciał z rowerem na barierkę ochronną. Na szczęście nie połamał się i mógł kontynuować dalszą jazdę.

A ona zaczęła prowadzić już przy połączonej Wiśle i na płasko. Sprawnie przebiłem się z grupą przez centrum Wisły i zaczęła się jazda w kierunku Ustronia i Skoczowa. Jazda szybkim szutrem, jakimś dziwnym, wąskim asfaltem, ale generalnie nawierzchniami łatwymi i przy samej rzece raz z jednej, raz z drugiej strony, chociaż wyglądającej jeszcze bardzo niepozornie.
Oznakowanie wskazywało, że jedziemy Wiślaną Trasą Rowerową , ale jadąc w grupie zdałem się na nawigację innych , swoją oszczędzając na jazdę solo ;-) Zaprowiantowany byłem solidnie, upału nie było, pamiętałem jednak ,żeby uzupełnić wodę przed sławnym odcinkiem trawiastej przeprawy na wale Jeziora Goczałkowickiego.

Zabawa w trawie Goczałkowic trwała około 1,5 godziny w tempie nie przekraczającym 10 km/h. Klasyka urlopu :-))) Pogoda była idealna, nie smażyło słońce, nie padał żaden deszcz.
Dalsza droga prowadziła przez koronę tamy na Wiśle tworzącej ten największy sztuczny zbiornik w Polsce południowej, Śląskie Morze. Znajdowała się tutaj infrastruktura turystyczna, więc podczas przerwy najadłem się solidnie. Wcześniej obejrzałem sobie sesję zdjęciową ekipy dziewczyn jadących na tandemie w ramach jazdy dla Fundacji ,,Na Kole” na którą czekały tutaj lokalne media.

Po wypoczynku ruszyłem w dalszą trasę, wiodącą przez Czechowice-Dziedzice w kierunku Brzeszcz (tak, tych sławnych ;-) i Oświęcimia. W Czechowicach czekał na uczestników maratonu pierwszy, spontaniczny i oddolny, punkt cateringowy przygotowany przez kibiców Wisły 1200. Na całej trasie do Gdańska takich miejsc było kilka; to dość niesamowite, że ludziom chciało się poświęcać swój czas, pieniądze i zaangażowanie w pomoc zawodnikom. Szacun i ukłony z mojej strony za wsparcie.

Tymczasem jak to na Śląsk przystało, na horyzoncie pojawiła się kopalnia węgla kamiennego, konkretnie Silesia z wielką hałdą węgla, widokiem dla człowieka z północy Polski zawsze ciekawym i oryginalnym. Bardzo interesujący okazał się też wodowskaz, stojący dość daleko od koryta Wisły, ale pokazujący jej potencjał powodziowy.
Za Czechowicami –Dziedzicami skończyło się województwo śląskie i Wisła 1200 wjechała do Małopolski. Minąłem Brzeszcze z kolejną kopalnią na horyzoncie, za nią można było skorzystać z punktu nawodnienia sygnowanego logiem Natanrower.pl.

Za Brzeszczami lekko wyszło moje nieprzygotowanie topograficzne, bo zdziwiłem się że jadę obok zabudowań i drutu kolczastego pomnika zagłady w Brzezince. Zupełnie nie zdawałem sobie sprawy z tego, jednak dość pobieżnie studiując mapę maratonu. A że byłem tutaj po raz pierwszy w życiu, to nie mogło się obyć bez kilku zdjęć tego strasznego miejsca.

Za Oświęcimiem trasa skręciła na wschód i do Krakowa było coraz bliżej. Wisła 1200 wjechała na wiślany wał razem z WTR i drogowskaz oznajmił 60 km do Krakowa. Ktoś tam się zarzekał, że to 60 km asfaltu, no ale tak nudno to Leszek trasy nie zaplanował ;-). Zresztą, sama WTR nie jest w całości pokryta asfaltem na tym odcinku. Jest też szuterek.
Niemniej, jazdy teraz nawigacyjnie była łatwa, Wisła była po prawej stronie i tego trzeba było pilnować. Po drodze można było obejrzeć kominy zakładów chemicznych w Oświęcimiu, konstrukcje Energylandii w Zatorze, śluzę Smolice w miejscu ujścia Skawy do Wisły i most, którym pokonywałem Wisłę podczas Maratonu Północ-Południe 2018.

Powoli dobiegał końca pierwszy dzień w trasie Wisły 1200, za jasności udało się jeszcze odpocząć i zjeść pyszne jabłka na punkcie w Czernichowie. Punkcie będącym świadectwem pasji jego właściciela, dawnego kolejarza. Do tego będącym miejscem przyjaznym rowerzystom, czyli wszystko było na swoim miejscu. Żal było szybko opuszczać to klimatyczne miejsce, ale cóż, Kraków wzywał.

Zegarek pokazywał, że w dawnej stolicy Polski zamelduję się koło północy. Idealna pora na spóźniony obiad i wczesne śniadanie łącznie. Planowałem catering na krakowskim rynku, ale po dogonieniu kilku bikerów postanowiłem zjeść i odpocząć wcześniej, w KFC. Oni też mieli takie plany, a ja nie chciałem plątać się w zakamarkach Lasku Wolskiego samotnie, w ciemnościach i po zagmatwanym śladzie.

Obżarstwo w KFC było solidne, długie i drogie. Ale że chciałem pierwszą noc spędzić w siodle to inaczej to nie mogło wyglądać. W końcu ruszyliśmy i zaczęła się wspinaczka w kierunku Kopca Piłsudskiego. Znając zaliczony rowerem Kopiec Kościuszki widziałem, że trochę pod górę będzie, tu nie wiedziałem tylko jak? Okazało się w sumie łatwo, największa wspinaczka była na Orlej, potem już był spokój.

Nie byłem pewny, czy nie będziemy też zdobywać Kościuszki, więc grzecznie sobie jechałem w grupie, znającej znacznie lepiej okoliczne ścieżki, co jednak i tak nie uchroniło nas od jednej skuchy nawigacyjnej, na szczęście bezbolesnej, czyli nie zakończonej podjazdem. A jak się okazało, że Kopiec Kościuszki robimy bokiem to ja przejąłem pałeczkę i dynamicznym zjazdem wprowadziłem grupę na krakowskie Błonia. Stąd już rzut kamieniem było od Rynku Głównego, gdzie pojawiliśmy się o 1 w nocy, i gdzie fotki zrobić trzeba było. Przy okazji można było zobaczyć, że to miejsce w wakacje nie zasypia :-)

W tym nocnym tłumie zbyt długo nie zabawiliśmy, dalsza droga czekała i wzywała z daleka. Wszak było to dopiero 200 km trasy. Jazda wiślanymi bulwarami pod ciekawie iluminowanymi mostami i innymi obiektami dostarczyła wiele przyjemności. Skończyły się one za mostem kardynała Macharskiego, gdzie pojawiły się kontrowersje jak jechać. Droga jakby zniknęła, okolica przypominała plac budowy, a ślad nie prowadził WTR. Ostatecznie to nią zdecydowaliśmy się jechać jakiś czas, a jak okoliczności się poprawiły to zjechaliśmy w kierunku koryta Wisły.

W końcu wydostaliśmy się z międzywala i lokalnymi asfaltami zaczęliśmy zbliżać się do Niepołomic. Do mnie zaś zbliżył się kryzys senny i szybciutko pożegnałem grupę, samemu zalegając na kilkanaście minut na przystanku autobusowym w Grabiach. Taki resecik dobrze mi zrobił, do tego już robiło się jasno, więc ruszyłem dalej. Na wysokości Niepołomic wjechałem na najbardziej wypasiony punkt wsparcia, z myjką i serwisem rowerowym. Otwarty bar też był. Zaatakowałem pierogi, popiłem kawą i czułem się prawie jak na Orlenie, tylko lepiej.

Dowiedziałem się, że teraz do granicy Małopolski w Szczucinie Wisła 1200 jedzie po asfaltowym dywaniku WTR i Velo Dunajec z rzadka tylko zmieniając nawierzchnię. Velo Dunajec może dziwić, ale to objazd promu w Wietrzychowicach, który w normalnych czasach (czyli podczas pierwszych dwóch edycji W1200) był wykorzystywany przed zawodników, którzy startowali z Wisły wspólnie, bez podziału na grupy).

Nudy na takiej ilości asfaltu zrobiły się potężne, ale w gratisie był Dunajec w dolnym odcinku, Nieciecza z eleganckim stadionem otoczonym polami kukurydzy, pszenicy i innego dobra oraz zjawiskowe Zalipie, gdzie spędziłem dobre pół godziny podziwiając kunsztownie udekorowane domy. Cudo!
Za Zalipiem wróciłem na WTR i tym samym nad Wisłę, widocznie większą dzięki wodom Dunajca. Do Szczucina było już niedaleko, pora obiadowa wskazywała, że wypadało by w tym miejscu coś zjeść, bo potem to nie wiadomo kiedy nadarzy się okazja. Pewnie dopiero w Sandomierzu ;-)

Tak więc żegnając się bez żalu z asfaltem WTR zjechałem z trasy i udałem się na poszukiwania obiadu w Szczuczynie. Restauracja Sovrana okazała się być otwarta, zamówiłem dwa talerze rosołu z makaronem, do tego makaron ze szpinakiem i kurczakiem i tak to można do Sandomierza kręcić. W knajpie nie byłem sam, kilka osób z trasy też tu zjechało.
Po obiedzie pożegnałem się z województwem małopolskim i zacząłem wiślaną eksplorację świętokrzyskiego. Tutaj już nie będzie nadmiaru asfaltów, nudnych, płaskich prostych i jazdy bez cienia. Zaczyna się za to szlak elektrowni węglowych - pierwsza jest ta w Połańcu - który zakończy się Żeraniem w Warszawie.

Połaniec to także miejsce podpisania Uniwersału Połanieckiego, którego przypomnienie zajęło mi dobre kilka minut – do Googla zaglądać mi się nie chciało :-) Z ciekawostek terenowych to odnotowałem całkiem ładny podjazd i zjazd przed Połańcem, cały terenowy, który był miłym urozmaiceniem płaskiej wędrówki głównie przy wałach i na lokalnych asfaltach. Wisły na tym odcinku w zasadzie nie było jak zobaczyć.

W Połańcu za to mogłem się przyjrzeć elektrowni, bo trasa wiodła przy jej płocie. Cóż, duża i tylko szkoda, że taka nienowoczesna w obecnych czasach. Na dalszych kilometrach zacząłem obmyślać koncepcję noclegu w Sandomierzu, bo po pokonaniu 400 km trasy należało w końcu odpocząć w normalnych warunkach. Pomny doświadczeń z GreenVelo, kiedy to nocleg w kwaterze na sandomierskim rynku kosztował 350 zł za pokój, wolałem nie powtarzać tego manewru ;-)

Zanim jednak ukazał się Sandomierz trzeba było jeszcze minąć niewidoczny, po drugiej stronie Wisły, Tarnobrzeg, za którym zaczęły się sandomierskie sady jabłoniowe. Piękne widoki na jabłonie musiały wystarczyć, bo Wisła płynęła sobie za solidnymi już wałami i nie była widoczna z trasy.

Przed Sandomierzem w miejscowości Koćmierzów namierzyłem przy samej trasie miejscówkę o nazwie Gościniec Koćmierzów. Niewiele się zastanawiając , zajechałem do niej i jak się okazało, że wolnych miejsc jest do oporu, to postanowiłem szczęścia w Sandomierzu już nie szukać. Za całe 100 zł otrzymałem kolację, śniadanie – zrobiłem samodzielnie, bo pora wyjazdu nie była normalna ;-), do tego miałem nocleg i dowolną ilość świeżo wyciśniętego soku z jabłek. Gościniec ma też status Miejsca Przyjaznego Rowerzystom, co objawiło się m.in. umyciem roweru z błota po trudach wiślanych wertepów. A nade wszystko życzliwym i niezwykle empatycznym właścicielem tego miejsca.

Na kwaterę dotarłem chwilę po 17, spać poszedłem około 20, a ruszyłem w dalszą trasę około 5 rano. Tak to można jeździć ,,ultra” :-)

DALEJ >>>

Kategoria SUPERMARATONY

Komentarze
Nie ma jeszcze komentarzy. Komentuj

Imię: Zaloguj się · Zarejestruj się!

Wpisz dwa pierwsze znaki ze słowa ntrum

Można używać znaczników: [b][/b] i [url=][/url]