Blog Mareckiego - Elbląg i okolice na rowerze

rowerowy blog

INFO

Ten blog rowerowy prowadzi MARECKY z miasta Elbląg. Mam przejechane od 1995r. 301.707 kilometrów, czyli właśnie po raz siódmy okrążyłem równik :-). Pomykam po drogach i dróżkach z prędkością 20.89 km/h i tak jest OK.
Więcej o mnie.

MOJA STRONA INTERNETOWA

marecki.home.pl

KATALOG ŻUŁAWSKICH DOMÓW PODCIENIOWYCH

DOMY PODCIENIOWE Z XVIII/XIX w.

MOJE GALERIE

FOTOSIK (do 30.04.2023)

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

ZNAJOMI

wszyscy znajomi(84)

MOJE POJAZDY

BOCAS 53149 km

TREK DOMANE SL 4 41949 km

KAJAK TURYSTYCZNY 23 km

URVIS CARGO 299 km

CUBE REACTION 68979 km

ARCHIWUM BLOGA

Dane wyjazdu:

394.00 km 0.00 km teren

20:48 h 18.94 km/h:

Maks. pr.:69.00 km/h

Temperatura:33.0

Podjazdy:5200 m

Rower:CUBE REACTION

GÓRY MRDP - I ETAP

Sobota, 24 sierpnia 2019 · | Komentarze 0

Trasa: ŚWIERADÓW ZDRÓJ-Szklarska Poręba-Jelenia Góra-Kowary-Wałbrzych-Głuszyca-Kudowa Zdrój-Lądek Zdrój-Głuchołazy-GŁUBCZYCE

GPS (całość)

GALERIA (z opisem)

Dalej

Z miejsca noclegu na miejsce startu mieliśmy do przejechania w sumie cały Świeradów, więc skorzystaliśmy z transportu busem, którym przyjechał Marcin Stec z Lidera Sztum też startujący w GMRDP. Zaoszczędziliśmy w ten sposób trochę czasu i dobre 2 km podjazdu.

Start był zaplanowany sprzed Szkoły Podstawowej nr 2 i tam udaliśmy się po odwiedzeniu biura zawodów, które było na prywatnej posesji kilkaset metrów w drugą stronę. Tam był czas na przywitanie się ze znajomymi z ,,reala i wirtuala’’ oraz wykonanie kilku zdjęć i montaż lokalizatorów GPS, dzięki którym pół Polski i cała Europa, albo na odwrót, mogło oglądać naszą bohaterską jazdę w polskich górach :-). Tradycyjnie też obejrzałem sobie sprzęt zawodników i konfigurację różnego rodzaju sakw, toreb, torebek i plecaków. Kuferek dostrzegłem tylko jeden, tradycyjnie miał go założonego Wojtek Łuszcz, ale mój był fajniejszy ;-)

Czas szybko płynął i kilka minut po 12 w eskorcie radiowozów Policji ruszyliśmy na 1148 km trasę wzdłuż południowej granicy Polski. Nowością był fakt zaplanowania trasy z trzykrotnym przekraczaniem granicy Czech.
Do centrum Świeradowa Zdrój mieliśmy na ,,dzień dobry’’ niezłą wspinaczkę i co mnie wprawiło w lekkie zdumienie – były osoby, które ten pierwszy podjazd pchały. Moje zdumienie szybko przeszło w irytację, gdyż w wyniku złej pracy przerzutki prawie tak samo nie skończyłem tego podjazdu. Ktoś tam zasugerował, że z takim napędem to ja daleko nie ujadę. Ależ żeś się kolego pomylił …

Solidna górka została w końcu pokonana, rozgrzewka została przeprowadzona i można było rozpocząć spokojniejszą wspinaczkę na Zakręt Śmierci w Szklarskiej Porębie. Peleton poszatkował się na małe grupki, ktoś tam wyprzedzał mnie, kogoś brałem ja. Nie miało to większego znaczenia, bo na tak długiej trasie istotne dla końcowej klasyfikacji są długości różnych przerw okolicznościowych, a nie to czy ktoś jedzie na początku trasy z przodu czy z tyłu. Pozostali elblążanie, czyli Robert i Marek pognali do przodu, bo wolno to oni kręcić nie potrafią. A że ja nie potrafię szybko – zresztą jazda w kategorii Total Extreme nie pozwalała na zbyt długie komunikowanie się i jazdę z innymi zawodnikami – to i jechałem samodzielnie od początku.

Odcinek do Szklarskiej Poręby był jedynym na którym mieliśmy kibiców przy drodze, co było bardzo miłym doświadczeniem. Potem trudno było się ich spodziewać. Dobra pogoda, lekko zachmurzone niebo i temperatura nie przekraczająca 25 stopni sprzyjała wydajnemu kręceniu i Zakręt Śmierci dość szybko został osiągnięty. W tym miejscu kilka zdjęć wydało mi się obowiązkowych i tak też zrobiłem.

Ciężki podjazd z roku 2015 z Piechowic do Szklarskiej Poręby teraz był zjazdem więc w ekspresowym tempie dotarłem do miasteczka leżącego przy DK 3, którą przez chwilę trzeba było się poruszać. Rzeka Kamienna przyjemnie szemrała przy trasie i jechało się dobrze. Niebawem pojawiły się tablice Jeleniej Góry i tym sposobem znowu byłem w mieście, które i wczoraj widziałem. Teraz to jednak były bardzo dalekie przedmieścia i za chwilę byłem już w Podgórzynie, miejscowości sławnej z początku podjazdu na przełęcz Karkonoską, którą dziwnym trafem Daniel pominął :-)

Na tym odcinku zapoznałem się z Piotrem Organkiem, jadącym maraton w barwach Niniwa Team, który – wybiegnę nieco do przodu – zakończył GMRDP 10 minut przed limitem 120 godzin. To się nazywa precyzja. Gratulacje! Tymczasem jadąc drogami Kotliny Jeleniogórskiej z pięknym widokiem na królową Karkonoszy – Śnieżkę dotarłem do Kowar, zaliczając po drodze jazdę po trasie Górskich Szosowych Mistrzostw Polski. Akurat jechała kategoria jakichś młodych bikerek, które śmignęły koło mnie jak pociski. A ja wróciłem do podziwiania panoramy Karkonoszy …

W Kowarach pora dnia zrobiła się bardzo obiadowa i zatrzymałem się w Zajeździe PrzyWodzie. Siedziało tam już trochę ludzi, a to najlepsza gwarancja dobrego cateringu. Co zamówiłem? Klasyka maratonowa, czyli makaron, makaron i jeszcze raz makaron. Makaron w rosole, w pomidorowej i tagiatelle z kurczakiem i szpinakiem. Do tego 2 zimne Lechy 0% z limonką i godzina zeszła. Trochę za długo, ale kuchnia faktycznie miała co robić, bo drugie tyle ludzi siedziało wewnątrz lokalu. Poza tym wspinaczka z Kowar na przełęcz o tej samej nazwie prowadziła Drogą Głodu, więc wolałem nie ryzykować ;-)

Długi, ale dość łagodny podjazd z centrum na przełęcz prowadził wzdłuż rzeczki Jedlica przypominającej swoim rozmiarem elbląską Kumielę i tak samo pewnie groźnej podczas obfitych deszczy. Na końcówce wspinaczki przejechałem nad tunelem (jednym z najdłuższych w Polsce) nieczynnej linii kolejowej Kowary-Kamienna Góra. Dodając do tego mijane drogowskazy do sztolni kopalni uranu trzeba stwierdzić, że w te okolice trzeba będzie kiedyś na spokojnie wrócić i obejrzeć te wszystkie ciekawostki turystyczne.
A teraz wjeżdżałem już na DW 367 i tym samym na przełęcz Kowarską a chwilę potem osiągnąłem Rozdroże Kowarskie z którego zaczął się zjazd do Miszkowic w dolinie Bobru. Na rozdrożu skalibrowałem sobie licznik wysokości wykorzystując tabliczkę wiszącą w tym miejscu.

Jak już jesteśmy przy technice, to pochwalę się że po raz pierwszy w życiu wspierałem się nawigacją elektroniczną ( do tej pory wykorzystywałem moją pamięć do map i wizje lokalne na trasach oraz poprzez GSV). Zainstalowałem w smartfonie aplikację OsmAnd, która dokładnie i energooszczędnie prowadziła mnie ,,za rączkę’’ w miejscach niepewnych i nieznanych. Fajna sprawa.

Ale wracajmy na trasę, na której to zacząłem krótką ,,sztajfę’’ do Lubawki a potem odpowiedni do podjazdu zjazd do tego przygranicznego miasteczka. Przejechałem je bez zatrzymywania i niebawem dotarłem do Chełmska Śląskiego. Klimatyczne domki tkaczy z których słynie ta miejscowość miałem już okazję fotografować o różnych porach dnia i nocy, ale nigdy w warunkach festynu odbywającego się na jej ulicach. Jarmark Tkaczy Śląskich bo tak nazywał się ów festyn zmienił minimalnie trasę GMRDP bo rynek był zamknięty i trzeba było go objechać. Z bólem turystycznego serca nie zajrzałem co działo się na scenie i w jej okolicach, bo jak maraton to maraton. Oczywiście zdjęć urokliwych i stylowych domków po raz kolejny sobie nie odmówiłem ;-).

Za Chełmskiem pojawił się podjazd na którym zobaczyłem punkt widokowy. Takich okazji to ja nawet na maratonie nie przepuszczam, więc i tutaj zajrzałem. Gmina wykorzystała tutaj naturalne wzniesienie, aby postawić platformę widokową z widokiem na Sudety Środkowe, a przy dobrej pogodzie i na Śnieżkę. Za chwilę zameldowałem się na przełęczy Strażnicze Naroże i rozpocząłem zjazd do Mieroszowa.

W Mieroszowie skręciłem na Wałbrzych i jadąc pustą DK 35 dotarłem do Unisławia Śląskiego. Zgodnie z mapą zawodów nie wolno nam było tutaj skręcić na Głuszycę, tylko należało wjechać na południowe rubieże Wałbrzycha z powodu remontu drogi wojewódzkiej 380 i podobno pilnującej zakazu ruchu Policji. Policji na pewno nie było, remontu też nie było widać, ale że nawierzchnia tej drogi już od dawno wołała o pomstę do nieba to posłusznie wspiąłem się do Wałbrzycha, aby następnie zjechać do Rybnicy Leśnej i dalej już kontynuować jazdę do Głuszycy po dobrej nawierzchni.

W Głuszycy natomiast czekał na trasie objazd nie oznakowany przez Daniela, a dość trudny do przeskoczenia bo był związany z brakiem mostku nad lokalną strugą o nazwie Rybna. Gdyby nie pomoc lokalnych mieszkańców to raczej nie wpadłbym na pomysł przejścia po kładce w czyimś ogródku.

Przez Głuszycę przejechałem bez zatrzymywania się, robiąc tylko kilka fotek z roweru i mijając jakiegoś bikera w stroju BB Tour, który dopingował wcześniejszych zawodników. Ja się nie załapałem z przyczyn oczywistych ;-). Za kilka kilometrów zaczął się odcinek przeklinany chyba przez wszystkich uczestników pierwszej edycji GMRDP w roku 2015, czyli wspinaczka do Krajanowa. Zniszczony mocno asfalt dał się wtedy wszystkim we znaki. Teraz sytuacja uległa pewnej poprawie, bo dziur nie było a i momentami trochę nowej nawierzchni się pojawiło. Tak więc bez strat w sprzęcie dotarłem do Tłumaczowa aby rozpocząć podjazd w kierunku Radkowa. Nieco się zdziwiłem widząc znak informujący o 18% podjeździe, ale faktycznie w najlepszym momencie mój licznik pokazał 10%. Krótki, ale soczysty.

Powoli zapadał już zmierzch i rozpoczęła się pierwsza nocka w trasie. Przed Radkowem na zjeździe wypadła mi ze szlufki torebki podsiodłowej lampka tylna i upadła na asfalt. Nie przestała w wyniku uderzenia świecić, więc znalazłem ją szybko. Niestety, powtórny jej upadek za 2 kilometry już nie był tak fartowny. Lampka się rozpadła i po dość długim przeszukaniu poboczy poddałem się znajdując tylko baterie. Miałem jednak sporo innych świecidełek, żeby nie musieć się aż tak bardzo przejmować utratą jednego z nich – fakt, że najlepszego.

Z Radkowa rozpocząłem podjazd na przełęcz Lisią, czyli jechałem sławną drogą 100 zakrętów, która faktycznie aż tylu ich nie ma. Nieprzeniknione ciemności nie pozwoliły cieszyć się widokiem Gór Stołowych, których liczne formacje stoją przy samej drodze, ale jadąc tędy już kilkukrotnie wiedziałem, że one tam są. Także Szczeliniec Wielki mógłby być iluminowany na potrzeby nocnej jazdy ;-).
Wspinaczka tym samym się skończyła i ruszyłem w dół, do Kudowy Zdrój, obiecując sobie coś przekąsić na lokalnym Orlenie. Jako że przy trasie pojawił się Shell to nie wybrzydzałem i skorzystałem z oferty muszli. Pora była słuszna (23:00) na dużą kawę i taką też wypiłem. Spotkałem się tutaj z kilkoma zawodnikami i prawie razem ruszyliśmy zdobywać Zieleniec. Wspinaczka była niezbyt trudna, ale jej długość mogła zdziwić mniej przygotowanych – około 20 km. Do tego jej część poprowadzona była DK 8 na której większość obawiała się TIR-ów, a mnie tymczasem wyprzedził ,,na gazetę’’, pomimo dwóch pasów podjazdowych jakiś baran w osobówce.

Do przełęczy Polskie Wrota dogoniłem całą ekipę z Shella, a potem walczyłem już samodzielnie z ciągiem dalszym pamiętnego podjazdu z mojego pierwszego w życiu ultra – Klasyka Kłodzkiego 2008. Wtedy to był podjazd finiszowy, a teraz tylko jeden z wielu na tej długiej trasie. Przez uśpiony Zieleniec przemknąłem bez zatrzymania, a stanąłem dopiero w okolicach Mostowic ubrać się w nogawki i rękawki, bo do tej pory noc była rozkosznie ciepła (+17 stopni). Dalsza droga to generalnie zjazd do Międzylesia, gdzie zameldowałem się około 3 rano.

Na Orlen w Międzylesiu zajrzałem coś zjeść i chwilę odpocząć, tak aby wschód słońca oglądać z przełęczy Puchaczówka. Tutaj spotkałem Marka, któremu odnowiła się kontuzja Achillesa i czekał na busa sztumskiej ekipy serwisowej. Wkurzony i zły był niesamowicie, niewiele można było mu pomóc. Powtórzę to , co powiedziałem wtedy: ,,Co się odwlecze, to nie uciecze’’.
Niebawem ruszyłem dalej, w kierunku wschodzącego słońca. Przełęcz Puchaczówka to podjazd długi ale o łagodnym procencie nachylenia, co sprawia że po ustawieniu przełożenia pozostaje po prostu kręcić swoje. Do tego poprawiła się nawierzchnia drogi na nią prowadzącej. Poświęciłem dobre kilka minut na sesję fotograficzną świtu i ruszyłem pędem do Stronia Śląskiego. Przez uśpione miasteczko przejechałem bez zatrzymania, chociaż jak by Biedronka była czynna … Czynna jednak być nie mogła bo było za wcześnie (niedziela była handlowa).

W Lądku Zdrój minąłem dawne schronisko PTSM w którego progach gościłem w roku 2001 poznając rowerowe oblicze Kotliny Kłodzkiej po raz pierwszy. Teraz to Willa Skalniak i jak głosi jej strona www, standard znacznie wzrósł. Samo miejsce jako bazę wypadową polecam z pełnym przekonaniem.
Przejechałem sobie przez lądecki rynek i rozpocząłem ostatnią na pierwszym odcinku górskim wspinaczkę na przełęcz Jaworową. Za nią czekał mnie zjazd do Złotego Stoku i ponad 200 km transfer do następnych gór, Beskidu Śląskiego. Tymczasem czekał mnie pierwszy wjazd do Czech, którego oczekiwałem z pewną ekscytacją i podnieceniem związanych z kręceniem po nieznanych terenach i w otoczeniu kierowców innej narodowości. Tych drugich zbyt wielu nie było, bo niedziela w Czechach pewnie niezbyt się różni od niedzieli u nas.

Jedyna nietypowość z jaką spotkałem się na terenie Czech to sygnalizacja na przejeździe kolejowym, która sobie mrugała białym światłem cały czas. Wyglądało to, jakby informacja dla kierowcy że sygnalizacja działa. Przy mrugającej na biało pociąg oczywiście nie jechał, pewnie inaczej by było przy mrugającej na czerwono. Poza tym dobre asfalty i minimalny ruch samochodowy. Ten pierwszy odcinek po Czechach był najdłuższy, a miał na celu ominięcie DK 46 ze Złotego Stoku do Otmuchowa. Dwa pozostałe to kilkukilometrowe skróty.

Po powrocie na drugą stronę granicy zaliczyłem Kijów, ale nie było to teleportacja na Ukrainę, ale wieś znana już z jazdy w roku 2015. Przez dźwięcznie brzmiące w nazwie wsie Burgrabice i Gierałcice dojechałem do Głuchołaz, gdzie mój urlop mógł się zakończyć, a przynajmniej bardzo utrudnić. Poprawiając bowiem portfel po zakupach wody w sklepie wypadł mi on na ulicę. Nie ja go podniosłem, a uczynił to lokalny biker, który stał ze mną na światłach. Niestety, nie zdążyłem mu podziękować materialnie, bo byłem mocno zaskoczony a on szybko odjechał w swoją stronę. Nie da się ukryć, że uratował mi imprezę.

Na zegarach wybiło południe, co oznaczało że pierwsza doba maratonu dobiegła końca. Licznik wskazywał 345 km, co nie było wynikiem kompromitującym, ale mogło być tych km nieco więcej. Za Głuchołazami wjechałem w zupełnie nowe dla mnie okolice, a Pokrzywna z dużym ruchem turystycznym była dla mnie sporym zaskoczeniem. Wysyp blachosmrodów spowodowany był zapewne upalną pogodą, jaka smażyła mnie na odkrytych przestrzeniach Opolszczyzny, a ludzi wpędziła do wody Złotego Potoku w Pokrzywnej. Zazdrościłem im. Uwieczniwszy wiadukt na tle wspomnianego kąpieliska musiałem obejść się smakiem i pojechałem dalej.

Niebawem zajechałem do Prudnika, miasta odwiedzonego już w roku 2015. Za Prudnikiem trasa prowadziła jednak innymi drogami w kierunku Głubczyc niż w roku 2015 i wiązała się z drugimi odwiedzinami naszych południowych sąsiadów. Krótkimi, 5 kilometrowymi. Po powrocie do Polski Głubczyce były już na wyciągnięcie ręki.
Kolejnym miastem na trasie były Głubczyce, które notorycznie mylą mi się z Głuchołazami tylko dlatego że obydwa są na literę ,,G’’. Tak więc w Głubczycach byłem w porze obiadowej i zajrzałem do Cafe Paradiso, która poza wyborem kaw miała też pizze, makarony i naleśniki francuskie. I to właśnie naleśnika z kurczakiem, suszonymi pomidorami i szpinakiem ogromnych rozmiarów zamówiłem sobie na obiad. Chciałem dwa, ale dano mi do zrozumienia że dwom nie podołam. I faktycznie nie dałbym rady :-). Był bardzo konkretny a popity Lechem 0?ł uczucie sytości. Na makaron w tym upale nie miałem ochoty.

Plan przygotowany na maraton zakładał nocleg z niedzieli na poniedziałek w okolicach Zebrzydowic/Cieszyna. Byłem około 100 km od tych miejsc, więc siedząc w Głubczycach o godzinie 15 nie było szans przy tych temperaturach i zmęczeniu dotrzeć o normalnej godzinie na nocleg w tych miastach. Zmieniłem więc plany i postanowiłem zamienić dzień w noc. Obdzwoniłem kilka miejscówek noclegowych w na trasie Głubczyce-Kietrz ale nie znalazłwszy nic przy trasie, postanowiłem poszukać w mieście w którym byłem, czyli w Głubczycach. I tak trafiłem do Hotelu Domino, gdzie w przyjemnych warunkach poszedłem spać o … 16. Regeneracja miała trwać tyle ile trzeba, czyli do momentu obudzenia się ;-).

Kategoria G/MRDP

Dane wyjazdu:
60.00 km 0.00 km teren

03:06 h 19.35 km/h:

Maks. pr.:57.00 km/h

Temperatura:26.0

Podjazdy:673 m

Rower:CUBE REACTION

GÓRY MRDP - DOJAZD

Piątek, 23 sierpnia 2019 · | Komentarze 0
Trasa: JELENIA GÓRA-Jeżów Sudecki-Siedlęcin-Strzyżowiec-Pilchowice-Wojciechów-Lubomierz-Proszówka-Mirsk-ŚWIERADÓW ZDRÓJ

MAPA

GALERIA (z opisem)

Dalej

Piękno trasy maratonu Góry MRDP zobaczone w roku 2015 sprawiło, że nie zastanawiałem się zbyt długo nad udziałem w II edycji. Tym razem Daniel Śmieja, dyrektor imprezy, postanowił przegonić nas asfaltami z zachodu na wschód, czyli odwrócił trasę Przemyśl-Świeradów Zdrój z roku 2015 na Świeradów Zdrój-Przemyśl A.D 2019.

Łatwo było się dostać do Przemyśla, nieco trudniej do Świeradowa bo tam kolej nie jeździ. Wybrałem opcję z dojazdem do Jeleniej Góry, aby przy pomocy bikestats'owego Morsa wydostać się sprawnie z tego dość dużego miasta i ruszyć do miasteczka Pawlaka i Kargula, czyli Lubomierza i dalej do bazy maratonu w Świeradowie Zdrój.

Podróż przez Polskę miała dwa oblicza. Eleganckie, szybkie i bardzo kulturalne – bo z kontrabasem :-) – w Pendolino do Warszawy i zatłoczone oraz wolne z Warszawy do Jeleniej Góry. W tym drugim pociągu jechało sporo osób bez wykupionych miejscówek, co sprawiło że stali wszędzie, rower tylko przeszkadzał i to że dojechałem bez zniszczonych szprych zawdzięczam dobremu losowi. Miłym urozmaiceniem podróży było poznanie Raphaela, czyli Mariusza Woźnego, który nieco inną drogą podążał z Jeleniej Góry na start maratonu.

Tymczasem z Jeleniej Góry byłem zmuszony wydostać się samodzielnie, ale dzięki internetowym podpowiedziom Morsa wiedziałem jak to zrobić sprawnie i z ominięciem dróg krajowych. Zatrzymałem się jeszcze w Macu na małe co nieco po wielogodzinnej podróży i rozpocząłem wspinaczkę drogami Parku Krajobrazowego Doliny Bobru. Spokojnym tempem pokonywałem większe i mniejsze pagórki zaglądając nad zaporę w Pilchowicach na Bobrze i docierając do Lubomierza.

O Lubomierz otarłem się już w roku 2015 wracając z pierwszej edycji GMRDP mającej swój koniec w Świeradowie Zdrój. Z nie do końca wiadomych mi względów nie zajrzałem wtedy do tego Kargulowo-Pawlakowego miasteczka :-). Teraz nadrobiłem te zaległości.
Muzeum Kargula i Pawlaka było już zamknięte, ale to nie był problem, bo i tak nie zamierzałem wchodzić do środka. Na to jeszcze czas przyjdzie. Sam rynek w Lubomierzu, na którym kręcono sceny z Samych Swoich jest obecnie w remoncie i trzeba jeszcze poczekać na ujrzenie efektu końcowego. Będzie więc powód, żeby Lubomierz kiedyś ponownie odwiedzić. Wykonałem kilka ujęć powstającej Alei Filmowej, która zaświadcza, że nie tylko kultową trylogią Chęcińskiego to miasteczko stoi, okrążyłem rynek i zajrzałem w jego podcienie.

Teraz pozostało już tylko jechać do Świeradowa Zdrój, gdzie czekali już Robert oraz Marek, którzy także zapisali się na imprezę. Przez Mirsk, drogą znaną z roku 2015, kiedy to jechałem z mety do Jeleniej Góry, szybko dojechałem do celu i dołączyłem do kolegów relaksujących się w hotelowym aquaparku. Szaleństwo w rurowych zjeżdżalniach zakończyła godzina 21, kiedy to obsługa zamykała obiekt. Dobrze, bo byśmy stracili tam wszystkie siły, tak potrzebne na jazdę wzdłuż południowej granicy Polski na dystansie 1148 km. I tak minął pierwszy dzień urlopu.

Kategoria WYCIECZKI 50-150

Dane wyjazdu:
7.00 km 0.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:30.00 km/h

Temperatura:25.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

To tu, to tam po Elblągu

Czwartek, 22 sierpnia 2019 · | Komentarze 2
Już tylko godziny dzielą mnie od wyjazdu PKP do Świeradowa Zdrój, gdzie w sobotę o godzinie 12:00 ruszam na trasę maratonu rowerowego Góry MRDP. Druga edycja tej imprezy prowadzi na odwróconej - w stosunku do 2015 roku - trasie ze Świeradowa Zdrój do Przemyśla. Trasa jest nieco zmodyfikowana, ale jej łączna długość ok. 1150 km i suma przewyższeń na poziomie ok. 14.600 metrów trzyma standard z roku 2015.

Jako że jest to mój urlop, zakładam jazdę turystyczną w spokojnym tempie z dużą ilością górskich fotografii. Tradycyjnie :-). Mobilizować będzie limit 120 godzin (5 dób) na przejechanie całej trasy, a zwłaszcza drugi limit - 96 godzin (4 doby) na uzyskanie kwalifikacji do startu w pełnym Maratonie Rowerowym Dookoła Polski (3142 km) w roku 2021.

Z Elbląga rusza na trasę także Robert oraz debiutujący w imprezach szosowych Daniela Śmieji Marek.

Poniżej zamieszczam kilka linków dla chcących oglądać zawody ,,na żywo''. Mój numer startowy to 25. Mamy obowiązek pisać SMS-y z punktów kontrolnych, których jest 11; oraz informacyjne, że żyjemy i mamy się dobrze :-)

Relacja SMS.

Monitoring, czyli gdzie aktualnie jestem.

Zaliczone punkty kontrolne.

Dla kibiców.

Dane wyjazdu:
9.00 km 0.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:30.00 km/h

Temperatura:20.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

To tu, to tam po Elblągu

Środa, 21 sierpnia 2019 · | Komentarze 2
Ostrożnie po mieście, żeby mi ktoś kuku nie zrobił tuż przed wyjazdem. Opady deszczu sprzyjały domatorstwu :-)

Dane wyjazdu:
37.00 km 0.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:34.00 km/h

Temperatura:21.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

To tu, to tam po Elblągu

Wtorek, 20 sierpnia 2019 · | Komentarze 2
Poza powstającym szlakiem wybranych elbląskich form przestrzennych, którego śladem niedawno trochę jechaliśmy powstaje też szlak parków Elbląga oraz szlak zabytków, obejmujący swoim zasięgiem Stare Miasto.

Dzisiaj dokonałem inspekcji szlaku parków, gdyż zaprzyjaźnione wiewiórki doniosły mi, że stosowne tablice w parkach już stoją. Wizja lokalna potwierdziła ten fakt. Niebawem wezmę na tapetę szlak form przestrzennych.

Dane wyjazdu:
33.00 km 0.00 km teren

01:23 h 23.86 km/h:

Maks. pr.:50.00 km/h

Temperatura:17.0

Podjazdy:265 m

Rower:CUBE REACTION

KAMIENNIK WIELKI

Poniedziałek, 19 sierpnia 2019 · | Komentarze 0
Urlop rozpoczęty, czas zacząć przygotowania do wyjazdu. W związku z tym, że pojawiła się u mnie nowa lampa przednia pojechałem sprawdzić jak świeci. Testy wypadły pomyślnie, pojedyncza dioda świeci daleko i co najważniejsze szeroko na 5-6 metrów. To wystarczy. Sprawdziłem też inne elementy oświetlenia. Jutro montaż kufra Piknik i już prawie będę gotowy :-)

Dane wyjazdu:
18.00 km 2.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:39.00 km/h

Temperatura:25.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

KKE z RAFAŁEM BARANOWSKIM

Sobota, 17 sierpnia 2019 · | Komentarze 0
Miałem okazję wziąć udział w sesji zdjęciowej do powstającego katalogu wizerunkowego Diamenty Krainy Kanału Elbląskiego (KKE). W obroty wziął mnie profesjonalny fotograf Rafał Baranowski. Mnie, jak mnie, bardziej mój rower.

Podglądając pracę profesjonalisty, którego łączyło ze mną tylko to, że też miał NIKONA - kilkadziesiąt razy droższego od mojej miniatury :-) - starałem się wykonywać najlepsze w życiu fotki i uczyć się od zawodowca. Odwiedziliśmy Buczyniec, Kąty, Pasłęk oraz elbląskie Stare Miasto. Kilometraż tej wycieczki zupełnie nie odpowiada pokonanej trasie, bo rower podróżował na ... dachu.

W kilku miejscach widziałem też pomarańczowe oznakowanie nowego szlaku Kanału Elbląskiego Elbląg-Ostróda, co znaczy że Pani Stanisława Pańczuk wraz z mężem Bogdanem ekspresowo mkną z pracami przez Krainę Kanału Elbląskiego. Super!

GALERIA

Kategoria SZLAKI LGD

Dane wyjazdu:
63.00 km 2.00 km teren

02:40 h 23.62 km/h:

Maks. pr.:39.00 km/h

Temperatura:25.0

Podjazdy:115 m

Rower:CUBE REACTION

NOWY DWÓR GDAŃSKI

Piątek, 16 sierpnia 2019 · | Komentarze 2
Trasa: ELBLĄG-Helenowo-Wikrowo-Adamowo-Jazowa-Solnica-Kmiecin-Nowy Dwór Gdański-Kmiecin-Solnica-Jazowa-Kępki-Bielnik II-Bielnik I-ELBLĄG

Cube został ubrany w slicki, bo impreza roku już za tydzień. Awaryjne w ostatnich latach szprychy sprawdzone zostały tensometrem w serwisie Km Bike i badanie wyszło OK. Ja też mam swoje sposoby testowania i udałem się dzisiaj z Dareckim na Żuławy Wiślane sprawdzić, czy z kołami wszystko gra na kilku odcinkach specjalnych: płyt betonowych, szutrowych i zaniedbanego asfaltu.

Także wszystko wyszło dobrze. Czy to oznacza, że na GMRDP będzie spokój w temacie szprych, obręczy i ogólnie rowerowej techniki? A to się okaże już niebawem ;-)

Całkiem sympatycznym gratisem dzisiejszej jazdy było obejrzenie wyremontowanego mostu zwodzonego na Tudze w Nowym Dworze Gdańskim, który powiększył tym samym kolekcję działającej żuławskiej hydrotechniki. Dzięki Daro za wspólne km, pogaduchy i towarzyszenie w 366 tegorocznym odwiedzeniu Bielnika I przez Ciebie. Matrix :-)).

1. Darecki w roli wąskotorówki na bruku w Kmiecinie :-)

2. Samochodowe zatwardzenie od Stegny.

3. Nowy Dwór Gdański i odnowiony most zwodzony na Tudze.

4. Sklep rowerowy z blachodachówkami w jednym - takie cuda tylko w Nowym Dworze Gdańskim :-)

Kategoria WYCIECZKI 50-150

Dane wyjazdu:
29.00 km 0.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:45.00 km/h

Temperatura:20.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

To tu, to tam po Elblągu

Czwartek, 15 sierpnia 2019 · | Komentarze 3
Do kolegi Przemka i jego żony Pauliny na działkę po zbiór jeżyn. Bardzo Wam dziękuję za owoce i małe co nieco z grilla ;-)

Dane wyjazdu:
21.00 km 0.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:33.00 km/h

Temperatura:16.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

To tu, to tam po Elblągu

Środa, 14 sierpnia 2019 · | Komentarze 3
Dało się zauważyć dzisiaj pewne rozkojarzenie kierowców samochodów, którzy dwa razy byli bliscy wysłania mnie do szpitala lub od razu w zaświaty koncertowo wymuszając mi pierwszeństwo.

,,Serdecznie'' pozdrawiam też pieszą, która na środku ścieżki rowerowej pisała sobie coś na smartfonie. Ciekawe, czy na jezdni też tak się zachowuje? Ja rozumiem, że długi weekend się zaczął, ale to przecież nie zwalnia z myślenia.

A na fotce elbląski zabytek komunikacji uchwycony w stosownej czerwieni.

Nowsze wpisy →
← Starsze wpisy