Blog Mareckiego - Elbląg i okolice na rowerze

rowerowy blog

INFO

Ten blog rowerowy prowadzi MARECKY z miasta Elbląg. Mam przejechane od 1995r. 301.707 kilometrów, czyli właśnie po raz siódmy okrążyłem równik :-). Pomykam po drogach i dróżkach z prędkością 20.88 km/h i tak jest OK.
Więcej o mnie.

MOJA STRONA INTERNETOWA

marecki.home.pl

KATALOG ŻUŁAWSKICH DOMÓW PODCIENIOWYCH

DOMY PODCIENIOWE Z XVIII/XIX w.

MOJE GALERIE

FOTOSIK (do 30.04.2023)

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

ZNAJOMI

wszyscy znajomi(84)

MOJE POJAZDY

BOCAS 52394 km

TREK DOMANE SL 4 40433 km

KAJAK TURYSTYCZNY 23 km

URVIS CARGO 230 km

CUBE REACTION 68979 km

ARCHIWUM BLOGA

Wpisy archiwalne w kategorii

G/MRDP

Dystans całkowity:	8475.00 km (w terenie 0.00 km; 0.00%)
Czas w ruchu:	349:15
Średnia prędkość:	20.34 km/h
Maksymalna prędkość:	75.00 km/h
Suma podjazdów:	69782 m
Maks. tętno maksymalne:	188 (100 %)
Maks. tętno średnie:	174 (92 %)
Suma kalorii:	145672 kcal
Liczba aktywności:	29
Średnio na aktywność:	292.24 km i 15h 11m
Więcej statystyk

Dane wyjazdu:

321.00 km 0.00 km teren

16:36 h 19.34 km/h:

Maks. pr.:51.00 km/h

Temperatura:22.0

Podjazdy:1620 m

Rower:TREK DOMANE SL 4

MRDP - ETAP III

Poniedziałek, 25 sierpnia 2025 · | Komentarze 0

Trasa: RUTKA TARTAK-Sejny-Lipsk-Sokółka-Krynki-Hajnówka-Kleszczele-Mielnik-ZABUŻE

MAPA (całość MRDP)

GALERIA (z opisem, całość)

Dalej >>>

Spanie szybko poszło, wstałem i ruszyłem dalej. Nic nie padało, prognozy powoli jakby się klarowały, tak jak niebo nade mną na którym widziałem gwiazdy między chmurami.

W ogóle dobrze, że było generalnie ciepło i ten deszcz nie był odbierany jako niszczący. Dość powiedzieć, że jechałem bez rękawiczek bo po co było je moczyć, a palce mam bardzo wrażliwe na chłód.

Tymczasem wybiła północ a ja mijałem Sejny w których przy stole w Elblągu planowałem pierwszy nocleg. Tymczasem miałem już zaliczone dwa.

Taka to jest przewidywalność na ultra🤷

Miałem też dwie godziny opóźnienia względem rozpiski i nie bardzo miałem potencjał, żeby gonić się z czasem.

A że nie wspomnę, że rozpiska przewidywała Kodeń jako nocleg – na lekko nierealnym w tej sytuacji 875 km.

Na ścianie wschodniej wiatr już tak nie pomagał, raczej był boczny, z zachodu. Do tego w dalszym ciągu kręciłem na żelkach, które w moim menu pojawiły się dzięki Danielowi Śmiei w roku 2015 na pierwszej edycji Gór MRDP. On mi sprzedał ten patent, dzięki któremu jeszcze byłem w stanie ruszać nogami.

Zadaniem numer 1 było zdążenie na prom w Mielniku nad Bugiem, który miał być czynny do godziny 19:00. To było na 800 km, a ja właśnie przekroczyłem 500. Było więc co robić i przydałaby się micha makaronu, a nie jakieś żelki😊

No, ale trzeba było jechać na tym co wchodziło, a wchodziły żelki.

I tak to noc minęła na sucho, a klimatyczne lasy Puszczy Augustowskiej otaczały mnie zewsząd.

Przed Lipskiem na skrzyżowaniu pomagam jakiemuś ultrasowi ogarnąć wymianę dętki, bo ma z tym niemały problem. Wspólnie udaje się złożyć wszystko do kupy.

Stąd ruszam objazdem zapowiedzianym na starcie przez Daniela w związku z budową wiaduktu w Kuźnicy.

Jest on nieprzejezdny i mamy jechać poza śladem, przez Lipsk, Dąbrowę Białostocką i Sokółkę. Tak jak rok temu podczas Wschodu MRDP, tylko oczywiście z odwrotnej strony.

W Dąbrowie robię jakieś bezsensowne kółko, dodaję parę km gratis i w końcu ruszam na Sokółkę. Do Sokółki prowadzi długa prosta, na mapie to wygląda jakby tam zupełnie nie było zakrętów, ale w rzeczywistości są.

Pojawia się też droga rowerowa z asfaltu, to korzystam, bo poniedziałkowy poranek to oczywiście i poranna sraczka blachosmrodów na jezdni.

Za Sokółką wracam na ślad i niebawem widzę płot graniczny przed Usnarzem Górnym. Znak, że granica z Białorusią na wyciągnięcie ręki. Potem są Krynki, gdzie delikatnie próbuję zjeść śniadanie na największym rondzie w Polsce.

Śniadaniem jest sucha bułka i ser żółty kupione w lokalnym sklepie. To śniadanie jest też testem, czy jechać dalej czy robić odwrót do Białegostoku na PKP. Tak, to był kryzys.

Zjadam, popijam wodę mineralną, ruszam i zaczynam siebie obserwować. Jadę, nic się nie dzieje, humor trochę się poprawia.

Z Krynek docieram do przejścia granicznego w Bobrownikach, jest trochę hopek, stamtąd lecę DK 65 na Białystok i skręcam, zgodnie ze śladem na Michałowo.

Jeszcze walczę, nie wracam do domu. Cały czas mam z tyłu głowy, co jest głównym, najważniejszym, kluczowym priorytetem tej edycji MRDP 🙂

Jest i Michałowo, za nim zaczyna się jazda asfaltem GreenVelo, ale nie trwa to długo. Potem mijam 700 km trasy, wygląda na to że na prom się wyrobię.

Dodatkową motywacją by zdążyć, jest fakt, że jak nie wyrobię się to w gratisie będzie +30 km przez Siemiatycze. Brzmi jak horror – 30 km więcej!!!😂

Dlatego do szału doprowadza mnie remont drogi przed Narewką, remont kompletny, droga bez asfaltu, z maszynami budowlanymi i kurzem.

Za jedną koparką jadę sobie dobry kilometr podziwiając okolicę z prędkością 10 km/h. Nie ma jak jej wyprzedzić, a na horyzoncie ciemnieją chmury.

Tyle dobrego, że testuję opony i zgodnie z przewidywaniami Conti 4-Season 700x32 ani pisną. Dodam, że nie przepuściły do dętek nic przez 3200 km.

W końcu wyłania się Narewka przez którą przelatuję bez zatrzymania. Postój robię z 3 km dalej, kiedy to zaczyna lać deszcz, a ja ląduję pod kilkoma gęstymi drzewami i się tam na spokojnie ubieram.

Ruszam dalej, po mokrym asfalcie, bo chmura już przechodzi a prom nie będzie czekał na spóźnialskiego Mareckiego.

Do Hajnówki lecę cały czas lekko z góry i teraz wiem, że rok temu podczas Wschodu MRDP jadąc ten odcinek w ciemności i odwrotnie, dobrze mi się wydawało, że cały czas lekko się wspinam.

Ładna pogoda jakby się skończyła i teraz co jakiś czas coś sobie popaduje, ale to już nie ma znaczenia. Mus jest jechać, to jadę.

Hajnówka minięta, drogą rowerową lecę przez Dubicze Cerkiewne w kierunku Kleszczeli na 765 km, skąd nie będzie już daleko do Mielnika.

Od Kleszczeli w których przez chwilę odpoczywam i zajadam ostatnie żelki zaczyna padać już regularnie, a to co natura zaczyna wyczyniać ze mną i jeszcze trzema ultrasami (Wojciech Łuszcz i dwóch bliżej mi nieznanych bikerów których spotkałem w Kleszczelach), w okolicach Czeremchy nie ma precedensu w moim rowerowym życiu.

Prowadząc wyścig z czasem i pędząc na maksa, aby wyrobić się na prom po Bugu nie zważamy, że z nieba leją się na nas wiadra wody, a ja widzę, że opony zaczynają aquaplaning na – na szczęście - nowym i równym asfalcie. To jest prawie jazda bez trzymanki 😉

Na prom docieramy już bez deszczu około 18:30 i się dowiadujemy – że obsługa poczeka do 19 i wtedy ruszy przez rzekę.

Marzniemy okrutnie, wejście do dyżurki niewiele daje, a jak jeszcze się dowiadujemy, że na stronie MRDP jest zamieszczone info, że prom będzie pływał do godziny 20:00 (chociaż obsługa nic o tym nie wie), to ja czuję, że ktoś tutaj robi sobie z nas jaja. Bo kto zagląda na stronę podczas maratonu?

Ta godzina mogła okazać się kluczowa, bo człowiek by przeczekał ten największy deszcz gdzieś na przystanku, a nie pędził na złamanie karku.

Także, jak w końcu przeprawiamy się na drugą stronę Bugu, do województwa mazowieckiego – tak! – to marzę tylko o tym, żeby iść spać.

Kodeń jest dzisiaj nierealny, nawet Terespol za 60 km jawi mi się jak kraina za górami i za lasami. To prawie 3 godziny jazdy, tego na ten moment nie ogarniałem, a kolegę, który chciał tam jechać także za chwilę zobaczyłem w hotelowym pokoju 😁

Hotel nazywał się Dwór w Zabużu, okazał się najdroższym noclegiem na całej trasie, ale że po otwarciu drzwi do łazienki zobaczyłem dużą, narożną wannę to zupełnie nie protestowałem, że było drogo za 5 godzin postoju 😂 Ustawiłem pobudkę na 1 w nocy i prawie zasnąłem w tej wannie.

Jako śniadanie była torba wypełnioną żywnością, którą spróbowałem zjeść przed kolejnym etapem trasy MRDP.

Kategoria SUPERMARATONY, ŻYCIÓWKA, G/MRDP

Dane wyjazdu:
192.00 km 0.00 km teren

08:32 h 22.50 km/h:

Maks. pr.:56.00 km/h

Temperatura:20.0

Podjazdy:1196 m

Rower:TREK DOMANE SL 4

MRDP - ETAP II

Niedziela, 24 sierpnia 2025 · | Komentarze 0
Trasa: BARTOSZYCE-Korsze-Węgorzewo-Kowale Oleckie-Wiżajny-RUTKA TARTAK

MAPA (całość MRDP)

GALERIA (z opisem, całość)

Dalej >>>

To ,,szybko” skończyło się wyjazdem około godziny 6 rano. Przez chwilę w Bartoszycach nie padało, ale od południowego-zachodu już coś nadchodziło, a że wiatr nadal wiał w plecy to ,,to coś” goniło mnie. Goniło mnie równolegle i na szczęście nie skręciło.

Do czasu, bo po skręcie na Korsze zacząłem wbijać się w kolejną chmurę, której szła centralnie w poprzek drogi i tutaj już nie było zmiłuj się.

Zaczęło padać, i padać, i padać. I tak sobie padało przez Barciany, Srokowo, Węgorzewo i Banie Mazurskie.

W Baniach pora była śniadaniowa (w Bartoszycach Orlen ominąłem, zjadłem batonika musli ze swoich zapasów) więc zjadłem śniadanie – jajecznicę, chleb, pomidor, ogórek i herbata.

Sławne lody były nieczynne. Dokładne menu podaję nie bez przyczyny, bo po tym klasycznym śniadaniu zaczęły się mniej klasyczne przygody z moim żołądkiem.

Zjadłem, poczekałem na moment kiedy była mała dziura w chmurach – wiecie, że najtrudniej ruszać w deszczu, a jak już się jedzie to jest OK – i ruszyłem dalej na wschód, na objazd Gołdapi w związku z remontem drogi Gołdap-Bolcie (trójstyk).

Cieszyłem się, że ten odcinek który podczas lipcowego maratonu Grunwald-Troki-Grunwald był jechany w nocy, teraz będę mógł zobaczyć za dnia.

Niestety, dane mi było nic nie zapamiętać, bo za Baniami zacząłem regularnie górą wyrzucać wszystko co wcześniej zjadłem.

W końcu, jak już nie miałem czym wymiotować, to szło na pusto. Mdliło mnie na samą myśl o coli/pepsi, które leczą takie przypadłości, a jak mijając gdzieś fermę drobiu zemdliło mnie na sam jej zapach, to zacząłem się obawiać, co się ze mną dzieje.

Wykombinowałem, że mogę jeść żelki Haribo w taki sposób, żeby nie trafiały do żołądka tylko rozpuszczały się w ustach.

I tak to żelki stały się moim menu na dobre kilkaset kilometrów. W zasadzie do Dorohuska, gdzie zjadłem pierwszy normalny obiad. Na szczęście mogłem pić, co chyba uratowało mnie przed nieuchronnym wycofem.

Nie mam pojęcia, co mogło mi zaszkodzić? Obstawiam zbieg wszystkiego naraz – pogody, tempa jazdy, stresu?

Jako tako ogarnąwszy sytuację toczyłem się niespiesznie w kierunku Sejn. Zanim tam dotarłem zaliczyłem wspinaczkę do Wiżajn, ale nie od klasycznej strony, lecz od południa, bo tak Daniel zaplanował objazd całej remontowanej drogi.

Ciekawie prezentowały się wiatraki Góry Rowelskiej widziane z innej, nowej perspektywy. Wieś Kłajpeda także była ciekawostką 😉

Zjazd z tego najwyższego punktu Mazur Garbatych udało się zrobić na sucho, ale już w Rutce Tartak powitała mnie ciemna chmura z której dodatkowo grzmiało. To była druga burza widziana przeze mnie na MRDP i postanowiłem dać odpocząć organizmowi.

Rozpiska pozwalała jeszcze na kilka godzin, bo do Sejn z których musiałem najpóźniej wyruszyć o godzinie 22 miałem 30 km, a była godzina 17.

Wbiłem się więc do przydrożnej agroturystyki ,,Pokoje nad Szeszupą" w Rutce, która pojawiła się jak na zamówienie i w całości, jak w Bartoszycach, położyłem się do łóżka. Nie próbowałem nic jeść, chociaż gospodyni próbowała mnie poczęstować zupą.

Cofało mnie na samą myśl o jedzeniu czegokolwiek. Jak dodam, że zaliczyłem przed domem glebę wypinając się z pedałów i obijając sobie prawe biodro to obraz nędzy i rozpaczy będzie całkowity. Ale nie klęski! 😁

Kategoria SUPERMARATONY, ŻYCIÓWKA, G/MRDP

Dane wyjazdu:
286.00 km 0.00 km teren

11:56 h 23.97 km/h:

Maks. pr.:56.00 km/h

Temperatura:20.0

Podjazdy:1625 m

Rower:TREK DOMANE SL 4

MRDP - ETAP I

Sobota, 23 sierpnia 2025 · | Komentarze 0
Trasa: ROZEWIE-Reda-Żukowo-Pruszcz Gdański-Elbląg-Braniewo-Górowo Iławeckie-BARTOSZYCE

MAPA (całość MRDP)

GALERIA (z opisem, całość)

Dalej >>>

Już wczoraj rzucał się w oczy świetnie wiejący od morza wiatr i pozostawało mieć nadzieję, że się nie zmieni dzisiaj. Po nocy spędzonej w jastrzębskiej Kasandrze i całkiem fajnym śniadaniu z musli udałem się do biura zawodów wczuć się w atmosferę, pogadać z Ultrasami, obejrzeć, kto z czym jedzie i na czym jedzie.

Po raz pierwszy na pełnym MRDP mój rower się nie odróżniał, bo miał koła 28 cali a nie 26😉

Siedziałem i przypominałem sobie w głowie pierwsze km. Sprawdziłem je tydzień wcześniej podczas jazdy z Koszmarem, więc wiedziałem o niespodziankach terenowych podjazdu za Redą i tego, żeby nie korzystać z drogi rowerowej przed Żukowem bo była bardziej interwałowa niż biegnąca obok dawna DK 20.

Pamiętałem też, żeby się nie ,,podpalać" wiatrem w plecy i nie pędzić bez umiaru przez Kaszuby.

Pamiętałem o swojej ściągawce – powstałej na podstawie tej analizy jazdy dwóch zawodników z roku 2021 – i zakładającej dotarcie do Sejn na pierwszy nocleg po 500 km. Znałem także prognozy pogody nie dające żadnej nadziei na jazdę w suchym przez pierwsze 2-3 doby.

Dla mnie ważne było, żeby nie padało z przerwami dni 8, jak to mieli nieszczęśnicy MRDP w roku 2021 👀

Byłem przygotowany na deszcz, bloki butów miałem zalane silikonem jeszcze w Elblągu (uprzedzając pytania – wytrzymał mi do Mielnika nad Bugiem na 800 km i tam się poddał ogromnej ulewie przed promem).

Miałem świetne ciuchy na deszcz, które się elegancko sprawdziły: kurtkę Castelli Perfetto Ros i deszczówkę JMP X2.

Jak już jesteśmy przy ciuchach, których wziąłem jeden komplet i zaszalałem tylko z dwoma parami spodenek, to miałem ze sobą i na sobie: skarpetki Endura Winter Merino, skarpetki cienkie Assos, nogawki Bontrager Halo, spodenki Assos i Endura oraz koszulka i kamizelka ALE.

Zestaw ciuchów uzupełniała potówka siatkowa Adidasa, dwie pary rękawiczek: krótkie Chiba i długie Specialized, buff Sportful pod kask oraz czapeczka z Wisełki 500.

Na nogach były buty Shimano XC7 oraz ochraniacze Shimano S1100X. Ochraniacze chroniła od góry taśma izolacyjna i to rozwiązanie zapewniło dodatkową suszę od góry. Bo od dołu było dobrze przez 800 km. Całość uzupełniał kask Uvex.

Niepotrzebne okazały się okulary kolarskie, bo całą trasę przejechałem w zwykłych, korekcyjnych. Kolarskie miałem na okoliczność długiej jazdy pod wiatr, ale taka się nie pojawiła podczas tych 3200 km.

Minuty szybko biegły i niebawem udaliśmy się pod latarnię morską na Rozewiu. Tam był czas na rozmowę z elbląskimi kibicami w osobach Sylwii, Zenka, Zdziśka i Macieja. Fajnie było Was zobaczyć.

Potem zostało zrobić kilka zdjęć, wysłuchać odprawy technicznej prowadzonej przez Ojca-Dyrektora MRDP Daniela Śmieję i ustawić się do startu. Punktualnie o 12:00 rozpoczęła się nasza podróż dookoła Polski, a dla mnie rozpoczął się rowerowy urlop życia😊

Początkowe parę km prowadziło podbitą korzeniami asfaltową drogą rowerową, ale że obok była jezdnia z kamienną kostką to chyba nikt na korzenie nie narzekał.

W Jastrzębiej górze skręciliśmy na południe i ten kierunek trwał do Pruszcza Gdańskiego, gdzie został wykonany skręt na wschód. Wszystko idealnie z wiatrem.

Całkiem wolno nie dało się jechać, więc o godzinie 16 byłem w Pruszczu Gdańskim po 100 km kaszubskich pagórków. Od Żukowa goniła za nami piękna, burzowa chmura co było dodatkowym przyspieszaczem. Zjazd na Żuławy w strugach deszczu to nie było to, co bym chciał na początku dystansu dostać.

Chmura doszła nas – akurat jechałem w małej grupie – już na Żuławach Wiślanych, akurat kiedy pojawił się przystanek w Grabinach-Zameczku. Idealnie w punkt.

Po krótkim postoju można było jechać dalej i za chwilę dobrze znanymi asfaltami starej DK 7 zbliżałem się do Elbląga.

A nad moim miastem wisiała kolejna stylowa deszczówka z której bez wątpienia padało, co dodatkowo potwierdził mi mój Syn, obecnie najwierniejszy kibic wszystkich rowerowych szaleństw.

Widząc jak chmura się przesuwa nieco zwolniłem pozwalając jej udać się na Wysoczyznę Elbląską i tak to na sucho ominąłem opłotkami Elbląg, formalnie wjeżdżając do niego w dzielnicy o nazwie Rubno Wielkie.

Przed początkiem wspinaczki nad Zalewem Wiślanym wsparli mnie mentalnie Patrycja i Robert kibicując z samochodu. Fajnie, bo nie spodziewałem się nikogo na rowerach z przyczyn oczywistych🤷

Jakże dobrze znane podjazdy w Suchaczu i Tolkmicku pokonałem sprawnie i w powoli zapadającym zmroku dotarłem do Fromborka.

Coś tam kropiło, ale to była dopiero zapowiedź.
Zgodnie z planem zatrzymałem się na braniewskim Orlenie (21:00) na obiadokolację.

Siedziała tam już ekipa, która dostała mocnego strzała od deszczu, bo wyraźnie się grzali i suszyli. Zjadłem burgera, popiłem to kawą i ruszyłem dalej. Ta nocka była zaplanowana w siodle, a jak to z planami bywa to zaraz przeczytacie …

Regularnie zaczęło padać od Gronowa na ruskiej granicy. Tam to same zło siedzi😁 🤦 I tak w mniejszym-większym deszczu zaczęły mijać kolejne kilometry przygranicznych pustkowi. Nawet Straży Granicznej nie było widać, ale na bank oni widzieli przemykających co jakiś czas kolarzy.

Dobrze znaną trasą Maratonu Elbląskiego minąłem Żelazną Górę, Lelkowo i Górowo Iławeckie. Zastanawiając się nad krótką przerwą na Orlenie w Bartoszycach dostrzegłem w ustawionej na 1000 lumenów – 2 tryb od góry – lampce Lezyne 1300XXL lisa przebiegającego mi drogę z 20 metrów przede mną.

Tarczówki oczywiście zadziałały bez zarzutu i jadąc lekko z góry udało mi się wyhamować przed zwierzakiem i go ominąć. Stracha mi jednak napędził, bo jakby to było bliżej, to mógłbym wpaść w poślizg i ekspresowo zakończyć jazdę na MRDP.

I tym sposobem, w ramach ograniczania ryzyka, postanowiłem w Bartoszycach przeczekać do rana, kiedy to widoczność się poprawi a deszcz nie będzie jej ograniczał.

Dochodziła pierwsza w nocy, dotarłem do Bartoszyc na 285 km i udałem się do Hotelu Stodoła na krótką pauzę. Bez prysznica, bez rozbierania się, w całości do łóżka, na szybko 😉

Kategoria SUPERMARATONY, ŻYCIÓWKA, G/MRDP

Dane wyjazdu:
9.00 km 0.00 km teren

00:44 h 12.27 km/h:

Maks. pr.:25.00 km/h

Temperatura:23.0

Podjazdy: m

Rower:TREK DOMANE SL 4

NA START MRDP

Piątek, 22 sierpnia 2025 · | Komentarze 0
Trasa: ELBLĄG>>>Władysławowo-Rozewie-Jastrzębia Góra

Dalej >>>

Rok 2013 - kontuzja (szyja Shermera) i wycof w Starym Sączu.
Rok 2017 - pęknięcie 2 szprych w wyniku wpadnięcia nocą w dziurę na zjeździe do Huwnik za Przemyślem. Wycof w Arłamowie.
Rok 2021 - nie próbowałem po złamaniu łokcia i na nowym rowerze (patrząc na pogodę, to dobrze że nie próbowałem)
Rok 2025 - teraz, albo nigdy, bo PESEL nie kłamie😉

Ten kontekst jest przedstawiony dla Was, abyście lepiej zrozumieli jak bardzo MRDP zaszedł mi za skórę i jak bardzo chciałem tę trasę w końcu przejechać.

Hierarchia celów przedstawiała się zatem następująco:

1. Ukończyć MRDP w limicie czasu.
2. Ukończyć MRDP poza limitem czasu.
3. Poprawić życiówkę ustanowioną w zeszłym roku podczas 1/2 RAP na poziomie 1865 km.

I z takim nastawieniem zameldowałem się w przeddzień startu w Jastrzębiej Górze, gdzie pensjonat Kasandra na ,,dzień dobry" zabronił mi wstawić rower do pokoju.

Ten rower, który teraz przez wiele dni miał być moim domem, moim pojazdem, moją szafą i moim przeznaczeniem!

Nie mogłem się na to zgodzić i po chwili ta pierwsza trudność była pokonana🙂

Kategoria WYCIECZKI <50, G/MRDP, ŻYCIÓWKA

Dane wyjazdu:
5.00 km 0.00 km teren

h km/h:

Maks. pr.:26.00 km/h

Temperatura:3.0

Podjazdy: m

Rower:BOCAS

To tu, to tam po Elblągu

Czwartek, 2 stycznia 2025 · | Komentarze 5
Wróże pogodowi zapowiadają pierwszy śnieg w tym roku i tej zimy. A jak śnieg to i może lód? Warto zakładać opony z kolcami? ;-)

Ewentualna zima to jednak temat poboczny. W tym roku liczy się co innego, coś z innej kategorii. Jego znak to:

2013 - nie wyszło,

2017 - nie wyszło,

2021 - nie próbowałem, po złamaniu łokcia i na nowym rowerze,

2025 - zapisy jeszcze nie ruszyły, czekam,

Teraz już wiecie, dlaczego od lat myślę o tej imprezie :-))

Kategoria G/MRDP

Dane wyjazdu:
479.00 km 0.00 km teren

24:37 h 19.46 km/h:

Maks. pr.:66.00 km/h

Temperatura:33.0

Podjazdy:5230 m

Rower:CUBE REACTION

GÓRY MRDP - III ETAP

Poniedziałek, 26 sierpnia 2019 · | Komentarze 4
Trasa: BUKOWINA TATRZAŃSKA-Krościenko nad Dunajcem-Piwniczna Zdrój-Tylicz-Banica-Małastów-Sękowa-Krempna-Tylawa-Komańcza-Wetlina-Ustrzyki Górne-Krościenko-Arłamów-PRZEMYŚL

GPS (całość)

GALERIA (z opisem)

GALERIA (Łapszanka)

Z uśpionego schroniska wymknąłem się jak dobrej klasy złodziej, cichutko i niepostrzeżenie o 3:30 rano. Ciepła noc sprawiła, że zjazd przez Bukowinę do Brzegów nie wychłodził mnie zupełnie, a dwa wolno biegające ,,pieski’’ wielkości cielaków sprawiły, że zjazd pokonałem z prędkością podjazdową. I w sumie dobrze wyszło, bo na Łapszance byłem o godzinie 4:40, czyli dobrą godzinę za szybko. Coś mi się pomyliło …

W drodze na tą wspaniałą przełęcz zaliczyłem podjazd ,,Harnaś’’ znany z trasy Tour de Pologne. Na krótkim odcinku licznik zwariował i pokazał mi 22% nachylenia. Ja rower pchałem tak już od 15 %, bo mi przednie koło uniosło się do góry. I to było drugie, i ostatnie pchanie na tegorocznej edycji GMRDP. Siedząc na trawie hal na Łapszance i napawając się coraz wyraźniejszą panoramą Tatr spędziłem tam prawie 2 godziny, zupełnie ignorując limit 96 godzin w którym pierwotnie chciałem się zmieścić. W końcu to był urlop :-). Zresztą, nie ja jeden tam się pojawiłem na wschód słońca – było kilku kierowców samochodów, dwóch pieszych i koło gospodyń wiejskich.

W końcu trzeba było jednak ruszać dalej, bo co za dużo to niezdrowo. Długi zjazd w zasadzie do samej Niedzicy, który w roku 2015 był podjazdem w kierunku Łapszanki , przerwałem tylko na postój w Łapszach Niżnych, gdzie w sympatycznej budce piekarnio-cukierni zatrzymałem się na śniadanie. Konsumpcję uprzyjemniła mi rozmowa z miłą sprzedawczynią, która złapała się za głowę jak usłyszała skąd jestem i w jakiej imprezie biorę udział.

Jadąc dalej zaliczyłem krótki podjazd ze Sromowców w kierunku Hałuszowej, która jako przełęcz Osice dała mi się we znaki w roku 2015. Teraz było zupełnie inaczej, bo podjazd był zjazdem i do Krościenka pędziło się elegancko. Po drodze obejrzałem stado pienińskich owiec, którym zarządzał jednohasłowymi zwrotami baca i jego równie profesjonalny, czworonożny przyjaciel. Gdy mimo to czarny baran, czy też może czarna owca zbytnio zbliżył się do drogi, ryzykując przyspieszone zostanie baraniną, to i ja wkroczyłem do akcji. Baca podziękował mi uśmiechem.

Od Krościenka nad Dunajcem do Tylicza trasa GMRDP prowadziła – umownym rzecz jasna – szlakiem wytwórni wód mineralnych z których te okolice słyną. Kinga Pienińska, Piwniczanka, Muszynianka, Galicjanka czy Kropla Beskidu to napoje, które zna cała Polska. A że upał dalej trzymał 33-36 stopni to i woda szła jak woda. Na siebie i w siebie.

Od Krościenka jechałem piękną trasą widokową wzdłuż Dunajca, dobrze znaną już z kilku poprzednich wyjazdów. Płynną jazdę nieco utrudniały prace drogowe, ale mając amortyzator i dość pancerne opony mogłem korzystać z niewykończonych odcinków jezdni czy też poboczy. Minąłem Łącko, reklamujące się jako ,,stolica małopolskich sadów’’ i wjechałem na kolejną terra incognita, zaplanowaną przed Daniela, jako mijanka Starego Sącza i zbieranie kolejnych podjazdów do kolekcji. Zwłaszcza jeden, po przekroczeniu Dunajca, wprawił mnie w mocne zdziwienie, bo znajdował się na nowym szlaku Vel o Dunajec i miał na tabliczce podane, że wynosi … 19%. W zasadzie od razu chciałem schodzić z roweru, ale pomyślałem sobie, że coś chyba jest nie tak z oznakowaniem, bo takich gór na trasach rowerowych się nie projektuje. I faktycznie, podjechałem to w siodle, także z pewnością 19-tki nie było. Licznik pokazał mi 14% :-).

Nagrodą były piękne widoki na Dunajec, jakże odmienne od jazdy DW 969, kiedy to Dunajec miało się na jednym poziomie z drogą. Velo Dunajec to w ogóle miejscówka warta oddzielnego wyjazdu. Jak już szlak się skończył prowadząc, zgodnie z nazwą, wzdłuż Dunajca, to od Gabonia zaczęły się interwały Beskidu Sądeckiego. Niektóre całkiem okazałe. Walka z nimi i upałem zakończyła się dynamicznym zjazdem do Rytra na DK87, czyli w dolinę Popradu, który z lewej a potem z prawej strony towarzyszył zawodnikom aż do Muszyny. W tą stronę zdarzyło mi się jechać po raz pierwszy, więc z ciekawością podziwiałem panoramy , które w roku 2013 i 2015 miałem za plecami. Droga była ta sama, ale nie taka sama.

Na drodze dużo się działo, na torach kolejowych obok drogi także, na nudę więc nie było co narzekać. I tak sobie pokonywałem powoli kolejne hopki mijając uzdrowiska Piwniczna Zdrój, Łomnica Zdrój Żegiestów Zdrój i obserwując momentami jak ludzie moczą nogi w Popradzie i szukają skrawka cienia. W takich to okolicznościach przyrody spotkałem Krzyśka, znanego blogera spod znaku Bikestats. Planując obiad w Muszynie i co najmniej dwu godzinną sjestę po nim rzuciłem mu hasło, czy by się nie przyłączył. Jazda w taki upał była w moim wykonaniu mało efektywna i należało najgorętsze godziny przeczekać. A że pora była obiadowa …

Krzysiek się zgodził i w ten sposób wylądowaliśmy w Muszynie na obiedzie. Knajpka sprawdzona rok wcześniej podczas rodzinnego wypadu okazała się dobrym wyborem i teraz. W zajeździe ,,U Hutka’’ przeczekaliśmy najgorętsze godziny wtorkowego żaru, z miejsca zamawiając zimnego Żywca 0%, a potem coś do jedzenia. Ja posiliłem się żurkiem i pierogami ruskimi. Wyjeżdżając z Muszyny – Puntu kontrolnego nr 8 - zajrzeliśmy jeszcze do sklepu zaopatrzyć się w wodopój, bo powoli opuszczaliśmy cywilizację i zaczęła się wspinaczka w kierunku Beskidu Niskiego, czyli dla odmiany, najmniej zurbanizowanych polskich gór. Bez stacji paliw, bez sklepów co i rusz, bez ludzi.

Przed nami była góra Piorun i sławna Banica, ale w wersji zjazdowej. Bułka z masłem. Piorun został wciągnięty piorunem a Banica bez podjazdu jest tylko zwykłą Banicą. W ten sposób opuściłem Beskid Sądecki gubiąc gdzieś Krzyśka po drodze.
Niebawem skręciłem z trasy poznanej wcześniej i wjechałem na nowe asfalt Beskidu Niskiego wypatrzone przez ojca dyrektora Daniela Śmieję. Jadąc przez Kwiatoń i Gładyszów, które odwiedziłem podczas moich pierwszych rowerowych odwiedzin w roku 2000, mijaliśmy też ruchliwą DK 28 Ropa-Gorlice. W prezencie dostaliśmy jeszcze przełęcz Małastowską, którą po raz pierwszy zdobywałem w strugach deszczu o którym teraz można było tylko pomarzyć.

Przed przełęczą nawiązałem kontakt z jedyną zawodniczką na trasie GMRD, Gośką z Łodzi. Kilka kilometrów razem przejechaliśmy, rozstając się dopiero przed Krempną, gdzie ona miała zaplanowany nocleg. Wcześniej jeszcze zaliczyliśmy przeprawy na remontowanych mostkach na DW 993 między Gorlicami a Nowym Żmigrodem. Tym razem kładki dla pieszych były.
Przed zjazdem z tej drogi w kierunku Krempnej, która także była nowością na trasie GMRDP zatrzymaliśmy się większą ekipą we wsi Pielgrzymka, gdzie był sklep i to czynny o godzinie 20. W Beskidzie Niskim takie okazje trzeba wykorzystywać, więc zrobiłem od razu zakupy na środowe śniadanie.

Późną obiadokolację zaplanowałem w Kątach gdzie – dzięki miejscowym to wiedziałem – była czynna restauracja o wszystko mówiącej nazwie ,,Chono tu’’. Jak chono, to chono. W oczekiwaniu na sałatkę sączyłem zimnego Lecha 0% i rozmawiałem z dwoma ciekawymi imprezy lokalsami. Jeden z nich miał doświadczenia kolarskie, tylko – jak to powiedział – na nieco krótszych dystansach . Po sałatce z łososiem zarządziłem dokładkę w postaci pizzy margherity, bo w sumie nie było wiadomo kiedy znowu coś ciepłego uda się upolować. Do cywilizacji w Komańczy albo Cisnej było tak daleko.

Pożegnałem się w końcu z Kątami i przez uśpioną Krempną będącą punktem kontrolnym nr 9 drogami Magurskiego Parku Narodowego pożeglowałem w ciemną noc Beskidu Niskiego. Zastanawiając się czy dojadę do wschodu słońca bez spania dotarłem na Tylawy, gdzie na chwilę pojawiły się jakieś samochody na prowadzącej z granicy w Barwinku DK 19. Po chwili trasa jednak skręcała na wschód i prowadziła znowu opustoszałymi drogami w środku nocy.

Jak głowa zaczęła mi spoglądać w kierunku mijanych przystanków autobusowych to już wiedziałem, że do 6 rano to ja bez krótkiej drzemki nie dojadę. Tak więc w Wisłoku Wielkim wbiłem się na przystanek, rozłożyłem folię NRC by Karrimor, czyli dwumetrowy pomarańczowy worek na śmieci, trochę tylko mniej szeleszczący od zwykłej NRC i poszedłem spać. Po dwóch godzinach wstałem, nakarmiłem zakupami z Pielgrzymki lokalnego kota oraz siebie i ruszyłem na Przemyśl. Dostrzegłem też brak jednego z litrowych bidonów Isostara i do dziś mam zagwozdkę, czy wypadł mi gdzieś czy też komuś się spodobał?

Do Komańczy daleko już nie było, przeleciałem przez śpiące miasteczko i wjechałem w Bieszczady. Do głównych przełęczy na trasie, Wyżnej i Wyżniańskiej był jeszcze kawałek, ale że nie chciałem się na tych podjazdach czuć jak jajko na patelni postanowiłem ograniczyć postoje do niezbędnego minimum. Dalsza jazda prowadziła przez Łupków, gdzie spojrzałem na – chyba – jeden z najpiękniej położonych zakładów karnych w Polsce, a w Woli Michowej ująłem fotograficznie stylowy drewniany kościół. Dostrzegłem też artystkę malarkę, która na poboczu drogi malowała obraz bieszczadzkiej chaty. Kolejnej bieszczadzkiej atrakcji nie można było przegapić, bo jej zapach mocno wniknął w receptory węchu. Tak, to był zapach wypalanego węgla drzewnego a w oddali dymiły retorty. Musiałem tam na chwilę zajrzeć, bo to podobno coraz rzadszy widok Bieszczadach.

Teraz już tylko krótki podjazd na nienazwaną przełęcz z wieżą widokową dzielił mnie od Cisnej, ale jeszcze w Majdanie, nieopodal stacji bieszczadzkiej ciuchci, zatrzymałem się na krótkie śniadanie i już jechałem dalej. W Cisnej pomimo wczesnej pory widać było już turystów na chodnikach, wszak to jedna z najbardziej kultowych miejscówek w Bieszczadach i w sezonie sporo się tutaj dzieje.
Za Cisną wjechałem w wyższe partie gór i niebawem moim oczom ukazał się widok na Połoninę Wetlińską. Oznaczało to że przełęcz Wyżna już niedaleko. Zanim jednak rozpocząłem wspinaczkę byłem w Wetlinie, gdzie moim oczom ukazała się oferta śniadań w formie bufetu za … 15zł. A że jajecznica chodziła za mną już od 2 dni :-D.

Dom Wypoczynkowy PTTK okazał się mistrzowską miejscówką, z klimatem i możliwością wprowadzenia roweru do środka –życzliwa ekipa , śmiesznie niskimi cenami jedzenia i picia oraz smakowitą jajecznicą i pozostałą ofertą śniadaniową. Podładowałem też nieco telefon i obserwując kolorowy i momentami bardzo oryginalny tłum turystów z bólem serca ruszyłem dalej, bo przełęcz była ciągle przede mną, a słońce już zaczynało swoją pracę.

Za kilka kilometrów i z pół godziny wspinaczki byłem już na przełęczy z której prowadzi jedna z dróg na Połoninę Wetlińską. Na parkingu samochodów było cała masa, mnie tylko zastanowiło kiedy one tu przyjechały, bo na podjeździe raczej pusto było. Pewnie dotarły od strony Ustrzyk Górnych. Tym samym byłem na najwyższym punkcie ostatniego dnia jazdy.
Szybki zjazd i krótki podjazd pod drugą z przełęczy, Wyżniańską, z której z kolei można wygodnie wejść na Połoninę Caryńską zaliczyłem już bez zatrzymywania i dynamicznie ruszyłem do Ustrzyk Górnych. Dwukrotną metę BB Tour, będącą teraz punktem kontrolnym nr 10, przeleciałem bez zatrzymywania i doliną Wołosatego ruszyłem na północ. Minęła właśnie 4 doba w trasie, do mety miałem 100 km, czyli około 6 godzin na trasie.

Przed upałem chronił mnie las, dość dobrze zacieniający drogę chociaż podjazd za Lutowiskami trochę zdrowia mnie kosztował. Na szczycie wzniesienia zapachniało sensacją, po tym jak asfalt został skropiony kroplami deszczu, ale trwało to może minutę. O wiele za mało, ale chmura z której spadła woda to była raczej chmurka, przybyła niewiadomo skąd :-).
Pora robiła się obiadowa, wiec skorzystałem z restauracji przy stacji paliw Krzemień w Czarnej Górze. Zobaczywszy w menu kartacze nieco się zdziwiłem, bo to regionalizm z Podlasia i Suwalszczyzny i generalnie litewskich okolic. Spróbowałem więc kartaczy bieszczadzkich, które jednak nie dorównywały oryginałowi, za to reszta obiadu czyli żurek, pomidorowa oraz odkrycie tej imprezy - Lech 0% - trzymały poziom.

W trakcie obiadu zadzwonił Robert, nudzący się od prawie doby na mecie w Przemyślu, z pytaniem gdzie jestem. Jak usłyszał odpowiedź, to odparł, że dojeżdża do Ustrzyk Dolnych i tam na mnie poczeka, żeby wspólnie pokręcić na metę, moją metę ;-) Jak już do Ustrzyk dotarłem to musieliśmy się rozminąć i spotkaliśmy się pod sklepem w Krościenku, niedaleko ukraińskiej granicy. Zatankowałem się pod korek na podjazd do Arłamowa i wspólnie ruszyliśmy na finisz. Co by nie mówić, szkoda było że to już się kończyło. Przez Arłamów, miejsce mojego pechowego końca MRDP 2017, przejechaliśmy bez dłuższego postoju, wysyłając tylko SMS o zdobyciu 11, ostatniego punktu kontrolnego na trasie GMRDP. Była godzina 17 i do mety było około 30 km. W większości z górki. Zatrzymałem się na chwilę na niesławnej prostej przed Huwnikami na której zjeżdżając w nocy od Przemyśla postradałem dwie szprychy i tak zakończyłem walkę w MRDP 2017.

Na metę na przemyskim ukośnym rynku wjechałem o godzinie 18:56. O dziwo ktoś tam był, robił fotki, stała brama i ogólnie było całkiem miło. Na mecie pierwszego GMRDP w 2015 roku nikt nie czekał a i brama jakby opadała ze zmęczenia. Na trasie przebywałem 102 godziny 51 minut robiąc 424 zdjęcia i mimo to nie przyjeżdżając ostatni. Można? Można :-)

Teraz w pierwszej kolejności pojechałem na PKP spróbować kupić bilety na pociąg powrotny. O dziwo nie było problemów i miejsca się znalazły. Afterparty w małym gronie późnych finiszerów odbyło się w Restauracja Dominikańska, gdzie mieliśmy wykupiony obiad w ramach pakietu startowego. Zajrzeliśmy także z Robertem na afterek pod schroniskiem PTTK a potem udaliśmy się na swój after do Hotelu Accademia, gdzie po swojemu uczciliśmy sukces. Piwem i stalą :-)

Następnego dnia dokonałem transferu PKP do Elbląga i tym samym urlop w górach dobiegł końca.

Podsumowanie:

- najtrudniejsza na trudnej trasie była walka z upałem w którym nie bardzo lubię jeździć,

- trudna trasa była jednak łatwiejsza niż jazda w kierunku przeciwnym w roku 2015, najtrudniejsze podjazdy były teraz zjazdami albo nie było ich wcale (Szare),

- ćwiczenia EMS, które podjąłem w marcu dla wzmocnienia górnej połowy ciała dały wspaniały efekt, nie musiałem się rozciągać w czasie jazdy, gimnastykować na postojach i nic mnie nie bolało,

- na trasie nie miałem istotnych kryzysów, nic mi się nie zepsuło w rowerze, szprychy sprawdzone tensometrem ogarnęły temat ;-),

- za przepiękną trasę z niezapomnianymi widokami należą się podziękowania organizatorowi maratonu Danielowi Śmieji,

- czy wystartuję w odwróconym MRDP w roku 2021? – nie wiem, trasa pierwotna jest w mojej ocenie trudniejsza i dlatego bardziej pożądana. A i konkurencja bardzo atrakcyjnymi trasami kusi ...

Kategoria G/MRDP

Dane wyjazdu:
320.00 km 0.00 km teren

17:31 h 18.27 km/h:

Maks. pr.:74.00 km/h

Temperatura:33.0

Podjazdy:3775 m

Rower:CUBE REACTION

GÓRY MRDP - II ETAP

Niedziela, 25 sierpnia 2019 · | Komentarze 0
Trasa: GŁUBCZYCE-Zebrzydowice-Cieszyn-Wisła-Zawoja-Zakopane-BUKOWINA TATRZAŃSKA

GPS (całość)

GALERIA (z opisem)

GALERIA (Łapszanka)

Dalej >>>

Pobudka nastąpiła o godzinie 20 a obudziła mnie burza. Rzut oka na prognozy upewnił mnie, że to nie potrwa długo i zacząłem się zbierać do wyjazdu, który nastąpił o godzinie 21, kiedy to chmury burzowe opuściły Głubczyce. Mokrymi ulicami i przy dźwiękach jakiegoś koncertu ze sceny na rynku opuściłem Głubczyce, których po tak długim pobycie w nim już raczej nigdy nie pomylę z Głuchołazami :-) i ruszyłem w kierunku Kietrza.

Na tym punkcie kontrolnym nr 4 byłem o 22:08 i ponownie jadąc zmienioną trasą zapuściłem się na nowe drogi. Tym razem była to mijanka Raciborza, Wodzisławia Śląskiego i Jastrzębia Zdrój. Kompletnie pustymi drogami jechałem sobie mijając dwujęzyczne nazwy miejscowości i licząc światła na różnych kominach, słupach i wieżach. Za Gorzyczkami przekroczyłem A1 i zameldowałem się na dużej stacji benzynowej o nazwie Uniwar. Dochodziła 2 w nocy z niedzieli na poniedziałek i uświadomiłem sobie, że dobrze było by zdążyć przed porannym szczytem komunikacyjnym minąć Cieszyn i być już w Wiśle. Duża kawa została wypita tak na wszelki wypadek i depnąłem na pedały. Do Wisły miałem 45 km. Po drodze zajrzałem po raz trzeci i ostatni do Czech, jadąc w cieniu kominów elektrowni w Detmarowicach. To był najkrótszy odcinek, zaledwie 3 km.

Zebrzydowice to ogromna stacja kolejowa, ale nie wiedziałem , że tunele pod nasypem z torami też są tak długie. Kilka fotek w tym miejscu powstało. Tutaj też było widać najwyraźniej, że kiedyś istniała w tym miejscu granica i kontrola graniczno-celna. Z Zebrzydowic prosta droga prowadziła do Cieszna przed którym wzmógł się ruch TIR-ów zjeżdżających z drogi S52.To tylko przyspieszyło mój przelot przez Cieszyn w którym tylko sprawdziłem, jak stoję godzinowo z moim planem na maraton. Był on ustawiony na 96 godzin, czyli 4 doby. W Cieszynie miałem być o godzinie 4 rano, a zameldowałem się w centrum o godzinie 4:15. Czyli było bardzo dobrze.

Z Cieszyna zaczęła się powolna wspinaczka do Ustronia i dalej w kierunku Wisły i przełęczy Kubalonka, czyli wracałem w góry. Nareszcie. Beskid Śląski to mocno zurbanizowane tereny, ale na szczęście jeszcze nie wszystko zostało zabudowane. Świt zastał mnie nieopodal Hotelu Gołębiewskiego w Wiśle, na licznik wskoczyło 500 km a po godzinie 6 ja wskoczyłem do sklepu spożywczego na śniadanie. Było na bogato: jogurty, drożdżówki, bułki z ziarnami, ser żółty, ser topiony. Normalnie, bufet szwedzki i zabrakło tylko jajecznicy oraz parówek :-).

Obserwując lokalsów jadących do pracy i robiących zakupy, poczułem się szczęściarzem, który za chwilę będzie zdobywał przełęcze i podziwiał piękne panoramy. Urlop! Kubalonka po takim śniadaniu została łyknięta ekspresowo, inna sprawa, że jak zmierzyłem ten podjazd to było to tylko 2-3 km bardziej konkretnej wspinaczki. Dłuższe podjazdy to my mamy na Wysoczyźnie Elbląskiej.
Tablica ,,Istebna’’ pojawiła się zatem bardzo szybko i rozpocząłem długi zjazd, znacznie dłuższy niż podjazd od Wisły. Za Istebną lekki podjazd na Jaworzynkę oznaczał zdobycie punktu kontrolnego nr 5 (7:22) na 517 km trasy.

Teraz czekały na mnie wąskie asfalty ciekawie meandrujące po okolicznych przysiółkach i momentami będące niezłym testem dla hamulców tarczowych. Do tego nawigacja w smartfonie była w ciągłym użyciu, bo zagubić się tutaj można było bardzo łatwo. Sceneria jazdy w dolinach wypełnionych mgłami była iście bajkowa. Zdjęcia w galerii z tej okolicy nazwałem ,,Chce się żyć’’, ale jak zobaczyłem cmentarz to przyszło mi do głowy, że ,,umierać też się chce’’. Tam nawet po odejściu z tego świata, mają dalej piękny widok na niego ;-)
I tak sobie wspinając się i zjeżdżając – jeden ze zjazdów przypominał skocznię narciarską i przez mgłę na dole oraz zabudowania odbył się na hamulcach – kręciłem sobie kilometry kładąc do głowy widoki, które będzie się wspominać w szare, listopadowe wieczory i poranki.

Tutaj też w okolicach wsi Sól-Kiczora jeden z podjazdów 14% zdjął mnie z siodełka, bo prędkość spadła do 3 km/h a wtedy warto uruchomić inne mięśnie nóg. Jak się okazało, było to jedno z dwóch podejść na całej trasie do Przemyśla. O drugim za chwilę. Tymczasem przypomniało mi się, że dostałem wczoraj informację, że Robert miał kraksę z Marcinem ze Sztumu i w wyniku uszkodzenia opony nocuje w Milówce i czeka na otwarcie sklepu rowerowego. A ja do Milówki właśnie się zbliżałem i niebawem zameldowałem się w jej centrum.

Porozmawiałem chwilę z kolegą, zakupiłem lampkę tylną utraconą w Kotlinie Kłodzkiej i ruszyliśmy wspólnie dalej walcząc zacięcie z porannym zatłoczeniem na odcinku Milówka-Węgierska Górka. Górale pędzili jak szaleni, ale o dziwo nie wyprzedzali ,, na gazetę’’ i nie wpychali się przed nas. Styl mojej jazdy znudził się Robertowi tuż za Węgierską Górką i ruszył z innym zawodnikiem tempem bardziej szosowym. To tylko Wiki w roku 2015 był w stanie przejechać ze mną 2/3 całej trasy :-)
Większą miejscowością na trasie była teraz Zawoja z punktem kontrolnym nr 6, którą odwiedziłem wrześniową porą w zeszłym roku podczas Maratonu Północ-Południe (MPP). Wtedy to była nocna wspinaczka na przełęcze Przysłop i Krowiarki, teraz miałem okazję podziwiać je obydwie w pełni sierpniowego słońca. Gorącego słońca.

Przysłop poszedł sprawnie, w Zawoi planowałem obiad, ale tak skutecznie mijałem kolejne wyszynki, że jak się już połapałem, że to koniec miejscowości, to byłem w lesie rosnącym na zboczach Babiej Górze. W ten sposób na Krowiarkach zameldowałem się o 14:30, chłodząc się i napełniając bidony ze źródełka u stóp przełęczy. Lodowata woda była jak na zamówienie.
Zeszłoroczny zjazd z Krowiarek wspominam jako koszmar, podczas którego zmarzłem nieprawdopodobnie i w sumie nie wiem, jak znalazłem się na Orlenie w Jabłonce gdzie doszedłem do siebie dzięki pomocy zawodników MPP, szczególnie Anity i Stasia. Teraz było zupełnie inaczej, chociaż nie było mowy o odpoczynku podczas zjazdu bo od strony Tatr nadciągała piękna chmura burzowa. Przyspieszyć trzeba było, bo zjazd w ulewie i burzy na odkrytym terenie to raczej słaba koncepcja.

Wraz z pierwszymi kroplami deszczu dotarłem do Restauracji Pasieka w Jabłonce, gdzie zjadłem zasłużony obiad i dyplomatycznie przeczekałem burzowe opady. Wbrew nazwie restauracja miała coś więcej niż miody i zjadłem tam żurek, pierogi z bryndzą, suszonymi pomidorami i pesto oraz dwie kawy mrożone. Lecha tym razem nie było.

Odcinek z Jabłonki do Czarnego Dunajca jechałem z duszą na ramieniu, bo bardzo długa prosta tego odcinka sprawia, że kierowcy szaleją tutaj jak na torze wyścigowym. Fatalnie to się jechało w porze powrotów do domu i dużego ruchu. Od skrętu w Czarnym Dunajcu na Chochołów wiedziałem już, że na jednej burzy to się dzisiaj nie skończy. Ołowiane chmury szły od strony Zakopanego i pytaniem było, nie czy lunie, tylko kiedy i czy pada nad Zakopanem czy może tylko w samym mieście. Zbliżałem się bowiem do najwyższych punktów maratonu i pomny tragedii na Giewoncie sprzed kilku dni nie chciałem tego robić w burzowych obłokach.
Na razie jednak nie padało, a ja skupiłem się na fotografowaniu chochołowskiej architektury drewnianej, która zawsze mi się podoba. Widząc na poboczu mieszkańców zatrzymałem się i spytałem, jak oceniają nadchodzącą burzę. Stwierdzili, że w Zakopanem to pada na pewno, a w okolicach Głodówki to różnie być może.

Zatem jak zaczęło kropić, zatrzymałem się w przydrożnej wiacie która pojawiła się jak na zamówienie. Po chwili padać przestało, a kierunek przesuwania się chmur wskazywał, że główne uderzenie pójdzie bokiem i mnie ominie. Nie tracąc więc czasu ruszyłem do Zakopanego. Jego ulicami płynęły potoki wody, a że od sanktuarium na Krzeptówkach jechałem w dół to i potoki towarzyszyły mi aż do ronda. Oczywiście nie jechałem w tej wodzie wypełniającej koleiny jezdni, tylko ciąłem środkiem nieco blokując Zakopane, za co oczywiście niniejszym serdecznie przepraszam kierujących ;-).

Zatrzymywać się nie było po co, więc od razu rozpocząłem wspinaczkę do schroniska Głodówka w Bukowinie Tatrzańskiej. W tym przyjemnym miejscu – poznanym w zeszłym roku jako meta MPP – zamierzałem bowiem coś zjeść i nabrać sił na ostatnim już noclegu przed finałową jazdą na metę w Przemyślu. Wraz z napotkanym zawodnikiem zignorowaliśmy znaki objazdu i idąc z rowerami przez plac budowy nieco się ubłociliśmy. Najśmieszniejsze, że ten skrót nic nam nie dał, bo objazd był króciutki.

Jadąc pod górę i kilka razy dynamicznie zjeżdżając dotarłem przed 21 na Głodówkę, gdzie wysłałem SMS-a o zdobyciu punktu kontrolnego nr 7 i poszedłem spać. Jedzenia nie było, bo kuchnia była już zamknięta. Wykąpałem się, naładowałem elektronikę chociaż Hammer nie wymaga ładowania co 20 godzin jak standardowe smartfony i poszedłem spać. Pobudkę ustawiłem na 4 rano, tak żeby zdążyć na wschód słońca nad Łapszanką. To miał być hit tego wyjazdu.

Kategoria G/MRDP

Dane wyjazdu:
394.00 km 0.00 km teren

20:48 h 18.94 km/h:

Maks. pr.:69.00 km/h

Temperatura:33.0

Podjazdy:5200 m

Rower:CUBE REACTION

GÓRY MRDP - I ETAP

Sobota, 24 sierpnia 2019 · | Komentarze 0
Trasa: ŚWIERADÓW ZDRÓJ-Szklarska Poręba-Jelenia Góra-Kowary-Wałbrzych-Głuszyca-Kudowa Zdrój-Lądek Zdrój-Głuchołazy-GŁUBCZYCE

GPS (całość)

GALERIA (z opisem)

Dalej

Z miejsca noclegu na miejsce startu mieliśmy do przejechania w sumie cały Świeradów, więc skorzystaliśmy z transportu busem, którym przyjechał Marcin Stec z Lidera Sztum też startujący w GMRDP. Zaoszczędziliśmy w ten sposób trochę czasu i dobre 2 km podjazdu.

Start był zaplanowany sprzed Szkoły Podstawowej nr 2 i tam udaliśmy się po odwiedzeniu biura zawodów, które było na prywatnej posesji kilkaset metrów w drugą stronę. Tam był czas na przywitanie się ze znajomymi z ,,reala i wirtuala’’ oraz wykonanie kilku zdjęć i montaż lokalizatorów GPS, dzięki którym pół Polski i cała Europa, albo na odwrót, mogło oglądać naszą bohaterską jazdę w polskich górach :-). Tradycyjnie też obejrzałem sobie sprzęt zawodników i konfigurację różnego rodzaju sakw, toreb, torebek i plecaków. Kuferek dostrzegłem tylko jeden, tradycyjnie miał go założonego Wojtek Łuszcz, ale mój był fajniejszy ;-)

Czas szybko płynął i kilka minut po 12 w eskorcie radiowozów Policji ruszyliśmy na 1148 km trasę wzdłuż południowej granicy Polski. Nowością był fakt zaplanowania trasy z trzykrotnym przekraczaniem granicy Czech.
Do centrum Świeradowa Zdrój mieliśmy na ,,dzień dobry’’ niezłą wspinaczkę i co mnie wprawiło w lekkie zdumienie – były osoby, które ten pierwszy podjazd pchały. Moje zdumienie szybko przeszło w irytację, gdyż w wyniku złej pracy przerzutki prawie tak samo nie skończyłem tego podjazdu. Ktoś tam zasugerował, że z takim napędem to ja daleko nie ujadę. Ależ żeś się kolego pomylił …

Solidna górka została w końcu pokonana, rozgrzewka została przeprowadzona i można było rozpocząć spokojniejszą wspinaczkę na Zakręt Śmierci w Szklarskiej Porębie. Peleton poszatkował się na małe grupki, ktoś tam wyprzedzał mnie, kogoś brałem ja. Nie miało to większego znaczenia, bo na tak długiej trasie istotne dla końcowej klasyfikacji są długości różnych przerw okolicznościowych, a nie to czy ktoś jedzie na początku trasy z przodu czy z tyłu. Pozostali elblążanie, czyli Robert i Marek pognali do przodu, bo wolno to oni kręcić nie potrafią. A że ja nie potrafię szybko – zresztą jazda w kategorii Total Extreme nie pozwalała na zbyt długie komunikowanie się i jazdę z innymi zawodnikami – to i jechałem samodzielnie od początku.

Odcinek do Szklarskiej Poręby był jedynym na którym mieliśmy kibiców przy drodze, co było bardzo miłym doświadczeniem. Potem trudno było się ich spodziewać. Dobra pogoda, lekko zachmurzone niebo i temperatura nie przekraczająca 25 stopni sprzyjała wydajnemu kręceniu i Zakręt Śmierci dość szybko został osiągnięty. W tym miejscu kilka zdjęć wydało mi się obowiązkowych i tak też zrobiłem.

Ciężki podjazd z roku 2015 z Piechowic do Szklarskiej Poręby teraz był zjazdem więc w ekspresowym tempie dotarłem do miasteczka leżącego przy DK 3, którą przez chwilę trzeba było się poruszać. Rzeka Kamienna przyjemnie szemrała przy trasie i jechało się dobrze. Niebawem pojawiły się tablice Jeleniej Góry i tym sposobem znowu byłem w mieście, które i wczoraj widziałem. Teraz to jednak były bardzo dalekie przedmieścia i za chwilę byłem już w Podgórzynie, miejscowości sławnej z początku podjazdu na przełęcz Karkonoską, którą dziwnym trafem Daniel pominął :-)

Na tym odcinku zapoznałem się z Piotrem Organkiem, jadącym maraton w barwach Niniwa Team, który – wybiegnę nieco do przodu – zakończył GMRDP 10 minut przed limitem 120 godzin. To się nazywa precyzja. Gratulacje! Tymczasem jadąc drogami Kotliny Jeleniogórskiej z pięknym widokiem na królową Karkonoszy – Śnieżkę dotarłem do Kowar, zaliczając po drodze jazdę po trasie Górskich Szosowych Mistrzostw Polski. Akurat jechała kategoria jakichś młodych bikerek, które śmignęły koło mnie jak pociski. A ja wróciłem do podziwiania panoramy Karkonoszy …

W Kowarach pora dnia zrobiła się bardzo obiadowa i zatrzymałem się w Zajeździe PrzyWodzie. Siedziało tam już trochę ludzi, a to najlepsza gwarancja dobrego cateringu. Co zamówiłem? Klasyka maratonowa, czyli makaron, makaron i jeszcze raz makaron. Makaron w rosole, w pomidorowej i tagiatelle z kurczakiem i szpinakiem. Do tego 2 zimne Lechy 0% z limonką i godzina zeszła. Trochę za długo, ale kuchnia faktycznie miała co robić, bo drugie tyle ludzi siedziało wewnątrz lokalu. Poza tym wspinaczka z Kowar na przełęcz o tej samej nazwie prowadziła Drogą Głodu, więc wolałem nie ryzykować ;-)

Długi, ale dość łagodny podjazd z centrum na przełęcz prowadził wzdłuż rzeczki Jedlica przypominającej swoim rozmiarem elbląską Kumielę i tak samo pewnie groźnej podczas obfitych deszczy. Na końcówce wspinaczki przejechałem nad tunelem (jednym z najdłuższych w Polsce) nieczynnej linii kolejowej Kowary-Kamienna Góra. Dodając do tego mijane drogowskazy do sztolni kopalni uranu trzeba stwierdzić, że w te okolice trzeba będzie kiedyś na spokojnie wrócić i obejrzeć te wszystkie ciekawostki turystyczne.
A teraz wjeżdżałem już na DW 367 i tym samym na przełęcz Kowarską a chwilę potem osiągnąłem Rozdroże Kowarskie z którego zaczął się zjazd do Miszkowic w dolinie Bobru. Na rozdrożu skalibrowałem sobie licznik wysokości wykorzystując tabliczkę wiszącą w tym miejscu.

Jak już jesteśmy przy technice, to pochwalę się że po raz pierwszy w życiu wspierałem się nawigacją elektroniczną ( do tej pory wykorzystywałem moją pamięć do map i wizje lokalne na trasach oraz poprzez GSV). Zainstalowałem w smartfonie aplikację OsmAnd, która dokładnie i energooszczędnie prowadziła mnie ,,za rączkę’’ w miejscach niepewnych i nieznanych. Fajna sprawa.

Ale wracajmy na trasę, na której to zacząłem krótką ,,sztajfę’’ do Lubawki a potem odpowiedni do podjazdu zjazd do tego przygranicznego miasteczka. Przejechałem je bez zatrzymywania i niebawem dotarłem do Chełmska Śląskiego. Klimatyczne domki tkaczy z których słynie ta miejscowość miałem już okazję fotografować o różnych porach dnia i nocy, ale nigdy w warunkach festynu odbywającego się na jej ulicach. Jarmark Tkaczy Śląskich bo tak nazywał się ów festyn zmienił minimalnie trasę GMRDP bo rynek był zamknięty i trzeba było go objechać. Z bólem turystycznego serca nie zajrzałem co działo się na scenie i w jej okolicach, bo jak maraton to maraton. Oczywiście zdjęć urokliwych i stylowych domków po raz kolejny sobie nie odmówiłem ;-).

Za Chełmskiem pojawił się podjazd na którym zobaczyłem punkt widokowy. Takich okazji to ja nawet na maratonie nie przepuszczam, więc i tutaj zajrzałem. Gmina wykorzystała tutaj naturalne wzniesienie, aby postawić platformę widokową z widokiem na Sudety Środkowe, a przy dobrej pogodzie i na Śnieżkę. Za chwilę zameldowałem się na przełęczy Strażnicze Naroże i rozpocząłem zjazd do Mieroszowa.

W Mieroszowie skręciłem na Wałbrzych i jadąc pustą DK 35 dotarłem do Unisławia Śląskiego. Zgodnie z mapą zawodów nie wolno nam było tutaj skręcić na Głuszycę, tylko należało wjechać na południowe rubieże Wałbrzycha z powodu remontu drogi wojewódzkiej 380 i podobno pilnującej zakazu ruchu Policji. Policji na pewno nie było, remontu też nie było widać, ale że nawierzchnia tej drogi już od dawno wołała o pomstę do nieba to posłusznie wspiąłem się do Wałbrzycha, aby następnie zjechać do Rybnicy Leśnej i dalej już kontynuować jazdę do Głuszycy po dobrej nawierzchni.

W Głuszycy natomiast czekał na trasie objazd nie oznakowany przez Daniela, a dość trudny do przeskoczenia bo był związany z brakiem mostku nad lokalną strugą o nazwie Rybna. Gdyby nie pomoc lokalnych mieszkańców to raczej nie wpadłbym na pomysł przejścia po kładce w czyimś ogródku.

Przez Głuszycę przejechałem bez zatrzymywania się, robiąc tylko kilka fotek z roweru i mijając jakiegoś bikera w stroju BB Tour, który dopingował wcześniejszych zawodników. Ja się nie załapałem z przyczyn oczywistych ;-). Za kilka kilometrów zaczął się odcinek przeklinany chyba przez wszystkich uczestników pierwszej edycji GMRDP w roku 2015, czyli wspinaczka do Krajanowa. Zniszczony mocno asfalt dał się wtedy wszystkim we znaki. Teraz sytuacja uległa pewnej poprawie, bo dziur nie było a i momentami trochę nowej nawierzchni się pojawiło. Tak więc bez strat w sprzęcie dotarłem do Tłumaczowa aby rozpocząć podjazd w kierunku Radkowa. Nieco się zdziwiłem widząc znak informujący o 18% podjeździe, ale faktycznie w najlepszym momencie mój licznik pokazał 10%. Krótki, ale soczysty.

Powoli zapadał już zmierzch i rozpoczęła się pierwsza nocka w trasie. Przed Radkowem na zjeździe wypadła mi ze szlufki torebki podsiodłowej lampka tylna i upadła na asfalt. Nie przestała w wyniku uderzenia świecić, więc znalazłem ją szybko. Niestety, powtórny jej upadek za 2 kilometry już nie był tak fartowny. Lampka się rozpadła i po dość długim przeszukaniu poboczy poddałem się znajdując tylko baterie. Miałem jednak sporo innych świecidełek, żeby nie musieć się aż tak bardzo przejmować utratą jednego z nich – fakt, że najlepszego.

Z Radkowa rozpocząłem podjazd na przełęcz Lisią, czyli jechałem sławną drogą 100 zakrętów, która faktycznie aż tylu ich nie ma. Nieprzeniknione ciemności nie pozwoliły cieszyć się widokiem Gór Stołowych, których liczne formacje stoją przy samej drodze, ale jadąc tędy już kilkukrotnie wiedziałem, że one tam są. Także Szczeliniec Wielki mógłby być iluminowany na potrzeby nocnej jazdy ;-).
Wspinaczka tym samym się skończyła i ruszyłem w dół, do Kudowy Zdrój, obiecując sobie coś przekąsić na lokalnym Orlenie. Jako że przy trasie pojawił się Shell to nie wybrzydzałem i skorzystałem z oferty muszli. Pora była słuszna (23:00) na dużą kawę i taką też wypiłem. Spotkałem się tutaj z kilkoma zawodnikami i prawie razem ruszyliśmy zdobywać Zieleniec. Wspinaczka była niezbyt trudna, ale jej długość mogła zdziwić mniej przygotowanych – około 20 km. Do tego jej część poprowadzona była DK 8 na której większość obawiała się TIR-ów, a mnie tymczasem wyprzedził ,,na gazetę’’, pomimo dwóch pasów podjazdowych jakiś baran w osobówce.

Do przełęczy Polskie Wrota dogoniłem całą ekipę z Shella, a potem walczyłem już samodzielnie z ciągiem dalszym pamiętnego podjazdu z mojego pierwszego w życiu ultra – Klasyka Kłodzkiego 2008. Wtedy to był podjazd finiszowy, a teraz tylko jeden z wielu na tej długiej trasie. Przez uśpiony Zieleniec przemknąłem bez zatrzymania, a stanąłem dopiero w okolicach Mostowic ubrać się w nogawki i rękawki, bo do tej pory noc była rozkosznie ciepła (+17 stopni). Dalsza droga to generalnie zjazd do Międzylesia, gdzie zameldowałem się około 3 rano.

Na Orlen w Międzylesiu zajrzałem coś zjeść i chwilę odpocząć, tak aby wschód słońca oglądać z przełęczy Puchaczówka. Tutaj spotkałem Marka, któremu odnowiła się kontuzja Achillesa i czekał na busa sztumskiej ekipy serwisowej. Wkurzony i zły był niesamowicie, niewiele można było mu pomóc. Powtórzę to , co powiedziałem wtedy: ,,Co się odwlecze, to nie uciecze’’.
Niebawem ruszyłem dalej, w kierunku wschodzącego słońca. Przełęcz Puchaczówka to podjazd długi ale o łagodnym procencie nachylenia, co sprawia że po ustawieniu przełożenia pozostaje po prostu kręcić swoje. Do tego poprawiła się nawierzchnia drogi na nią prowadzącej. Poświęciłem dobre kilka minut na sesję fotograficzną świtu i ruszyłem pędem do Stronia Śląskiego. Przez uśpione miasteczko przejechałem bez zatrzymania, chociaż jak by Biedronka była czynna … Czynna jednak być nie mogła bo było za wcześnie (niedziela była handlowa).

W Lądku Zdrój minąłem dawne schronisko PTSM w którego progach gościłem w roku 2001 poznając rowerowe oblicze Kotliny Kłodzkiej po raz pierwszy. Teraz to Willa Skalniak i jak głosi jej strona www, standard znacznie wzrósł. Samo miejsce jako bazę wypadową polecam z pełnym przekonaniem.
Przejechałem sobie przez lądecki rynek i rozpocząłem ostatnią na pierwszym odcinku górskim wspinaczkę na przełęcz Jaworową. Za nią czekał mnie zjazd do Złotego Stoku i ponad 200 km transfer do następnych gór, Beskidu Śląskiego. Tymczasem czekał mnie pierwszy wjazd do Czech, którego oczekiwałem z pewną ekscytacją i podnieceniem związanych z kręceniem po nieznanych terenach i w otoczeniu kierowców innej narodowości. Tych drugich zbyt wielu nie było, bo niedziela w Czechach pewnie niezbyt się różni od niedzieli u nas.

Jedyna nietypowość z jaką spotkałem się na terenie Czech to sygnalizacja na przejeździe kolejowym, która sobie mrugała białym światłem cały czas. Wyglądało to, jakby informacja dla kierowcy że sygnalizacja działa. Przy mrugającej na biało pociąg oczywiście nie jechał, pewnie inaczej by było przy mrugającej na czerwono. Poza tym dobre asfalty i minimalny ruch samochodowy. Ten pierwszy odcinek po Czechach był najdłuższy, a miał na celu ominięcie DK 46 ze Złotego Stoku do Otmuchowa. Dwa pozostałe to kilkukilometrowe skróty.

Po powrocie na drugą stronę granicy zaliczyłem Kijów, ale nie było to teleportacja na Ukrainę, ale wieś znana już z jazdy w roku 2015. Przez dźwięcznie brzmiące w nazwie wsie Burgrabice i Gierałcice dojechałem do Głuchołaz, gdzie mój urlop mógł się zakończyć, a przynajmniej bardzo utrudnić. Poprawiając bowiem portfel po zakupach wody w sklepie wypadł mi on na ulicę. Nie ja go podniosłem, a uczynił to lokalny biker, który stał ze mną na światłach. Niestety, nie zdążyłem mu podziękować materialnie, bo byłem mocno zaskoczony a on szybko odjechał w swoją stronę. Nie da się ukryć, że uratował mi imprezę.

Na zegarach wybiło południe, co oznaczało że pierwsza doba maratonu dobiegła końca. Licznik wskazywał 345 km, co nie było wynikiem kompromitującym, ale mogło być tych km nieco więcej. Za Głuchołazami wjechałem w zupełnie nowe dla mnie okolice, a Pokrzywna z dużym ruchem turystycznym była dla mnie sporym zaskoczeniem. Wysyp blachosmrodów spowodowany był zapewne upalną pogodą, jaka smażyła mnie na odkrytych przestrzeniach Opolszczyzny, a ludzi wpędziła do wody Złotego Potoku w Pokrzywnej. Zazdrościłem im. Uwieczniwszy wiadukt na tle wspomnianego kąpieliska musiałem obejść się smakiem i pojechałem dalej.

Niebawem zajechałem do Prudnika, miasta odwiedzonego już w roku 2015. Za Prudnikiem trasa prowadziła jednak innymi drogami w kierunku Głubczyc niż w roku 2015 i wiązała się z drugimi odwiedzinami naszych południowych sąsiadów. Krótkimi, 5 kilometrowymi. Po powrocie do Polski Głubczyce były już na wyciągnięcie ręki.
Kolejnym miastem na trasie były Głubczyce, które notorycznie mylą mi się z Głuchołazami tylko dlatego że obydwa są na literę ,,G’’. Tak więc w Głubczycach byłem w porze obiadowej i zajrzałem do Cafe Paradiso, która poza wyborem kaw miała też pizze, makarony i naleśniki francuskie. I to właśnie naleśnika z kurczakiem, suszonymi pomidorami i szpinakiem ogromnych rozmiarów zamówiłem sobie na obiad. Chciałem dwa, ale dano mi do zrozumienia że dwom nie podołam. I faktycznie nie dałbym rady :-). Był bardzo konkretny a popity Lechem 0?ł uczucie sytości. Na makaron w tym upale nie miałem ochoty.

Plan przygotowany na maraton zakładał nocleg z niedzieli na poniedziałek w okolicach Zebrzydowic/Cieszyna. Byłem około 100 km od tych miejsc, więc siedząc w Głubczycach o godzinie 15 nie było szans przy tych temperaturach i zmęczeniu dotrzeć o normalnej godzinie na nocleg w tych miastach. Zmieniłem więc plany i postanowiłem zamienić dzień w noc. Obdzwoniłem kilka miejscówek noclegowych w na trasie Głubczyce-Kietrz ale nie znalazłwszy nic przy trasie, postanowiłem poszukać w mieście w którym byłem, czyli w Głubczycach. I tak trafiłem do Hotelu Domino, gdzie w przyjemnych warunkach poszedłem spać o … 16. Regeneracja miała trwać tyle ile trzeba, czyli do momentu obudzenia się ;-).

Kategoria G/MRDP

Dane wyjazdu:
371.00 km 0.00 km teren

17:54 h 20.73 km/h:

Maks. pr.:60.00 km/h

Temperatura:17.0

Podjazdy:2291 m

Rower:CUBE REACTION

MRDP 2017 - III etap

Wtorek, 22 sierpnia 2017 · | Komentarze 2
Trasa: WŁODAWA-Dorohusk-Zosin-Tomaszów Lubelski-Przemyśl-Arłamów-PRZEMYŚL

FOTOGALERIA (z opisem)

Motto: ,,Do trzech razy sztuka''

Kategoria WYCIECZKI >150, G/MRDP

Dane wyjazdu:
300.00 km 0.00 km teren

13:27 h 22.30 km/h:

Maks. pr.:40.00 km/h

Temperatura:15.0

Podjazdy:1129 m

Rower:CUBE REACTION

MRDP 2017 - II etap

Poniedziałek, 21 sierpnia 2017 · | Komentarze 0
Trasa: KRYNKI-Michałowo-Narewka-Hajnówka-Siemiatycze-Terespol-Kodeń-WŁODAWA

FOTOGALERIA (z opisem)

Motto: ,,Do trzech razy sztuka''

Kategoria G/MRDP, WYCIECZKI >150

Nowsze wpisy →
← Starsze wpisy